1) Pokora
2) Hojność
3) Czystość
4) Miłość
5) Umiarkowanie
6) Cierpliwość
7) Gorliwość i pracowitość
Pokora to cnota, która polega na uniżeniu człowieka przed Bogiem i otwartości na Jego działanie. Opiera się na uznaniu, że Bóg jest wszystkim oraz, że od Niego pochodzi wszelkie dobro, a człowiek sam z siebie nic nie może. W tym świetle to co ludzkie jawi się jako nędza i niemoc. Człowiek pokorny rozważa swoją słabość i wielkość Pana; zdaje sobie sprawę ze swojej grzeszności. Znakami tej cnoty są wewnętrzna radość i pokój. Jej przeciwieństwem jest pycha.
Hojność jest cnotą polegającą na bezinteresownym darze serca. Wzorem hojności jest Bóg, a Jego działanie powinno być naśladowane przez wszystkich chrześcijan, o czym mówi werset Ewangelii św. Mateusza: Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie (Mt 5,42). Bóg obdarowuje ludzi swoją łaską oraz miłością. Wierni mogą mu się „odwdzięczyć” i okazać swoją hojność przede wszystkim przez modlitwę. Z kolei hojność względem bliźniego to otwartość serca na drugiego człowieka, która może przejawiać się np. w poświęceniu czasu drugie osobie, ofiarowaniu swojej miłości, umiejętności, pamięci o innych i niesieniu im pomocy.
Czystość to cnota pozwalająca człowiekowi kierować seksualności w sposób, który odpowiada moralnemu dobru. Jest zdolnością panowania nad sobą, nad swoimi pragnieniami i pożądaniem zmysłowym, dlatego bywa klasyfikowana jako przejaw cnoty umiarkowania. Swój wyraz mi.n. w skromnym ubiorze, odpowiedniej mowie oraz sposobie zachowania. Bywa błędnie utożsamiana z pojęciem abstynencji. Grzechami, które niszczą czystość, są np. cudzołóstwo, gwałt, kazirodztwo czy masturbacja.
Miłość pozwala wiernym miłować Boga dla Niego samego oraz miłować bliźnich jak siebie samych ze względu na miłość Boga. Jest cnotą, która przewyższa wszystkie inne, ożywia i inspiruje ich praktykowanie. Św. Paweł nazwał ją „więzią doskonałości” (Kol 3, 14). Jej owocami są radość, pokój i miłosierdzie.
Miłość stanowi centrum moralności chrześcijańskiej. Sam Bóg jest nazywany Miłością (1 J 4,16), gdyż umiłował swoje stworzenie – człowieka – tak bardzo, że oddał swojego Syna, aby ten umarł za grzechy wszystkich ludzi.
Umiarkowanie jest cnotą, która pozwala opanować dążenie do przyjemności i wprowadza w życiu człowieka równowagę. Dzięki niej wola jest w stanie panować nad popędami. Osoba obdarzona tą cnotą nie daje się uwieść... by iść za zachciankami swego serca (Syr 5, 2). W Nowym Testamencie umiarkowanie nazywane jest skromnością bądź prostotą.
Cierpliwość jest cnotą ściśle związana z miłością – kochać to być cierpliwym. Dojrzałość duchowa polega na nieustannym pokonywaniu własnych słabości i nie poddawaniu się zniechęceniu. Ten, kto jest cierpliwy, powstrzymuje się od gwałtownych działań, unika konfliktów i wszelkie sprawy stara się załatwić polubownie. Jego postawa zostanie nagrodzona uczestnictwem w Królestwie Bożym: Jeśli trwamy w cierpliwości, wespół z Chrystusem królować będziemy (2 Tm 2, 12). Cierpliwość wiąże się z absolutnym zawierzeniu Miłosierdziu Bożemu. Cnota ta wymaga od chrześcijanina systematycznej pracy.
Gorliwość i pracowitość to cnoty, które sprawiają, że człowiek wykonuje rzetelnie wszystkie swoje powinności i obowiązki. Jan Paweł II użył nawet sformułowania, że dzięki pracy człowiek „staje się człowiekiem”. Cnota ta dotyczy nie tylko pracy fizycznej czy umysłowej, ale również duchowej. Człowiek wciąż powinien pracować nad sobą i nad swoim wnętrzem. Wymaga to od niego otwartości serca i współpracy z łaską Bożą. Św. Paweł zapowiada, że ten nieustanny trud i wysiłek zostanie ludziom wynagrodzony: W czynieniu dobrze nie ustawajmy bo gdy pora nadejdzie będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy (Ga 6,9).