Rokoko to prąd kulturowy przejawiający się we wszystkich dziedzinach sztuki oświecenia. Nazwa kierunku pochodzi od wyszukanego motywu zdobniczego w kształcie asymetrycznej muszli, zwanego rocaille.
 |
| Stolik zbudowany z form rocaille’owych, Juste-Aurele Meissonnier (projekt, ok. 1730) |
Jako nurt stylistyczny rokoko cechuje się zamiłowaniem do przyjemności estetycznej, dlatego dużą wagę przywiązuje się tutaj do dobrego smaku. W sztuce rokoko przejawia się wdziękiem, delikatnością i lekkością. W filozofii zbliża się do epikureizmu i hedonizmu, głosząc pochwałę życia oraz przyjemności, które to ze sobą niesie. W przeciwieństwie do klasycyzmu i baroku – dalekie jest od patosu, heroizmu, unika moralizatorstwa i sztywnych reguł.
Nawiązania do antyku można odnaleźć w sztuce rokokowej w motywach mitologicznych i stosunku do natury, ukazywanej na ogół w konwencji sielankowej.
W sztuce europejskiej rokoko trwało od 1720 do 1790 roku. Było ono reakcją na barokowy przepych. Wystawność i monumentalizm zastąpiono w ten sposób kameralnością, delikatnością i wyrafinowaniem.
 |
Styl ten najsilniej zaznaczył się w kulturze francuskiej i związany był przede wszystkim z życiem dworskim. Sztywny ceremoniał dworu Ludwika XIV został wyparty już za czasów regencji Filipa Orleańskiego przez formy mniej oficjalne. W Wersalu zagościła swoboda, zmysłowość i sentymentalizm.
Za panowanie Ludwika XV nastąpił rozkwit rokoka i do dziś we Francji nurt ten jest określany częściej jako „styl Ludwika XV” niż rokoko.
Rokoko - przedstawiciele
Literatura: P. Marivaux, P. Beaumarchais, F. Prevost, A. Pope, F.D. Kniaźnin
Architektura: Gille-Marie Oppenort, Juste-Aurele Meissonnier, Germain Boffrand, Matthäus Daniel P?ppelmann, Dominikus Zimmermann, Jan Krzysztof Glaubitz
Malarstwo: Antoine Watteau, Francois Boucher, Thomas Gainsborough, Francesco Guardi, Jean Pierre Norblin, Giovanni Battista Lampi, Giuseppe Grassi
Rzeźba: Guillaume Coustou, Edme Bouchardon, Jean-Baptiste Pigalle, Entienne Maurice Falconet, Antoni Frąckiewicz, Wojciecha Rojewskiego, Jan Henryk Meissner
Muzyka: Francois Couperin, Jean Phihppe Rameau