Pies szczekał na złodzieja, całą noc się trudził;
Obili go nazajutrz, że pana obudził,
Spał smaczno drugiej nocy, złodzieja nie czekał;
Ten dom skradł; psa obili za to, że nie szczekał.
Pies szczekał na złodzieja, całą noc się trudził;
Obili go nazajutrz, że pana obudził,
Spał smaczno drugiej nocy, złodzieja nie czekał;
Ten dom skradł; psa obili za to, że nie szczekał.
Bajka „Słowik i szczygieł” to utwór bardzo zwięzły. W czterech wersach przedstawia krótką rozmowę między słowikiem i szczygłem, zakończoną puentą. Poeta posłużył się tu trzynastozgłoskowcem, zastosował rymy parzyste, dokładne, żeńskie. Więcej »
„Czapla, ryby i rak” to kolejna z bajek, której bohaterami są zwierzęta, choć dotyczy ona oczywiście stosunków międzyludzkich. Utwór jest dość długi jak na ten gatunek, liczy bowiem aż 36 wersów o różnej długości. Więcej »
„Dewotka” to przykład bajki epigramatycznej o konwencjonalnej budowie sześciowersowej, gdzie ostatni wers zawiera sentencjonalną naukę, czyli morał. Utwór napisany jest trzynastozgłoskowcem o rymach parzystych, żeńskich, dokładnych. Już tytuł wskazuje na temat utworu – fałszywą pobożność. Więcej »
„Lew i zwierzęta” to utwór napisany trzynastozgłoskowcem, składający się z dwunastu wersów o rymach dokładnych, parzystych, żeńskich. W pierwszym wersie poeta zarysował sytuację – dowiadujemy się, że ma miejsce zebranie zwierząt u lwa, co nasuwa skojarzenie z zebraniem się dworzan u... Więcej »
„Jagnię i wilcy” to przykład bajki epigramatycznej, bardzo zwięzłej. W czterech wersach poeta zdołał opowiedzieć krótkie zdarzenie, zawrzeć dialog i morał. Pierwszy wers – „Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie” – to sentencja stanowiąca morał całego utworu. Jest... Więcej »