„Dwoje ludzieńków” to rozbudowany utwór liryczny Bolesława Leśmiana utrzymany w konwencji sentymentalnej ballady. Wiersz wpisuje się w problematykę miłosną, która została tu potraktowana z charakterystycznym dla poety wdziękiem i stylem. Uczucie dwojga kochanków ulega swoistemu odrealnieniu i współtworzy baśniową atmosferę tekstu.
Leśmianowski uniwersalizm
W wierszu wyraźnie kreuje się sensy uniwersalne. Wskazuje na to już sam tytuł utworu – „Dwoje ludzieńków”. Kochankowie nie noszą tu imion własnych, które nadawałyby im indywidualne rysy, wręcz przeciwnie poeta obdarza ich bardzo ogólnym mianem ludzi. Jednocześnie mamy do czynienia z charakterystycznym dla Leśmiana zabiegiem słowotwórczym, polegającym na tworzeniu niespotykanych w języku wyrazów.
Wyrażenie „ludzieńkowie” jest zdrobnieniem, które zdradza stosunek autora do wykreowanych przez niego lirycznych bohaterów. Słowo to jest bliskie terminowi „ludzik” oznaczającemu dziecięcą zabawkę, będącą ludzką podobizną. W tym sensie „ludzieńkowie” to kochankowie nie do końca realni, byty z pogranicza istnienia i nieistnienia, które na dodatek mają w sobie coś sztucznego i nie mogą kształtować swoich dziejów, ale są marionetkami w rękach
