„Urszula Kochanowska” jest wierszem pochodzącym ze zbioru „Napój cienisty” (1936), w którym Leśmian poetycką refleksję skierował głównie w stronę kwestii metafizycznych. Również problematyka tego utworu mieści się w obrębie leśmianowskiej wizji śmierci i życia pozagrobowego. Poeta kreuje w tekście obraz rzeczywistości zaświatów, gdzie rozgrywa się sytuacja liryczna. Podmiotem utworu jest sama Urszula, córka słynnego Jana z Czarnolasu, której wybitny poeta poświęcił cykl „Trenów”.
Wiersz przedstawia pośmiertne spotkanie dziewczynki z Bogiem. Urszula nie przypomina tu jednak małego dziecka, ale dojrzałą kobietę, świadomą swojej sytuacji i potrafiącą samodzielnie wyciągać wnioski. Rozmowa dziewczyny ze Stwórcą zdradza akcenty językowej archaizacji. Leśmian kreując zatem wizję tego, co niewyobrażalne, jednocześnie zadbał o uprawdopodobnienie dialogu dwojga bohaterów, którzy posługują się prostymi, kolokwialnymi wyrażeniami i staropolską składnią.
Wizja nieba
W relacji córki Kochanowskiego niebo jest swoistą imitacją ziemskiego bytu. Sam Bóg przypomina zaś dobrego ojca, który pragnie uczynić wszystko, żeby człowiek był z nim szczęśliwy. Bez wahania spełnia więc on życzenie onieśmielonej Urszuli