Artykuł Jarosława Marka Rymkiewicza wyjaśnia fenomen „romantycznej egzystencji” polegającej na fascynacji tematem śmierci i wykorzystywaniem go w różnych konfiguracjach. Tekst ukazał się w książce poety pt. Głowa owinięta koszulą w 2016 roku.
Forma
Rymkiewicz wyrusza na poszukiwanie odpowiedzi na pytania, które wydają się kluczowe dla zrozumienia istoty myśli romantycznej jako prądu kulturalnego. Jest do tego znakomicie przygotowany, choć od historyka literatury bardziej przypomina detektywa, tropiącego ślady romantycznej egzystencji. Pomimo tego, jego wykład jest niezwykle systematyczny. Rymkiewicz stawia tezę-pytanie, po czym próbuje przedstawić i rozwinąć kilka propozycji odpowiedzi. Nie uzyskawszy satysfakcjonującego wyjaśnienia, rzuca czytelnika w wir luźniejszych rozważań i kolejnych pytań. W swojej refleksji powołuje się na wielkie dzieła literatury romantycznej m.in. IV część Dziadów Adama Mickiewicza.
Przestrzeń i narracja
W tekście Rymkiewicza czytelnik odnosi wrażenie, że opisywana przez pisarza materia ma miejsce w teraźniejszości. Autor odwołuje się do sytuacji sprzed kilku wieków, ale motywacje i inspiracje Mickiewicza, Mochnackiego, Keatsa, Malczewskiego, Chopina i innych da się odczuć jako współczesne. Okazują się być niemniej aktualne niż obecnie panująca rzeczywistość.
Motyw śmierci
Szukając odpowiedzi na swoje pytanie, Rymkiewicz dochodzi do wniosku, że w gruncie rzeczy dla romantyka śmierć była czymś pociągającym. Celowo wykorzystywał tę tematykę w swoich tekstach, obrazach, utworach by stanąć o krok bliżej do zrozumienia jej tajemnicy. Twórcy XIX wieczni chętnie prowokowali rzeczywistość, objawiając w tym chęć przeżycia niezapomnianych doznać, by poczuć istotę życia za wszelką cenę. Taki mógł by ć również ich stosunek do śmierci. Nie było w nim strachu i obawy, a raczej przemożna ciekawość. W pewnym sensie można powiedzieć, że romantycy śmierć próbowali oswoić i takie są wnioski autora tekstu, pozostającego bez jednoznacznej odpowiedzi na nurtujące go kwestie.