Izaak Newton - biografia

Isaac Newton urodził się w 1643 roku w Woolsthorpe w hrabstwie Lincolnshire. Jego ojciec zmarł jeszcze przed narodzinami syna. Kiedy Isaac miał dwa lata, jego matka ponownie wyszła za mąż, powierzając syna opiece babki.

Najpierw Newton uczęszczał do szkoły wiejskiej, a że osiągał dobre wyniki, babka posłała go do Grantham Grammar School, gdzie szybko zyskał sobie opinię prymusa. Jego zajęcia obejmowały przede wszystkim łacinę, a także grekę i hebrajski. W Grantham poznał pannę Storey, przybraną córkę aptekarza, u którego wówczas mieszkał. Młodzi zapałali do siebie uczuciem i przed wyjazdem na uczelnię w Cambridge, Newton poprosił pannę Storey o rękę i uzyskał jej zgodę. Ogłoszono więc zaręczyny, jednak długa rozłąka sprawiła, że wybranka zdecydowała się poślubić kogoś innego. Newton, choć nic nie przemawia za tym, aby to rozstanie przeżył szczególnie ciężko, nigdy się nie ożenił.

Od 1661 r. kontynuował naukę w Trinity College w Cambridge. Wówczas na uniwersytecie nauczano głównie teorii Arystotelesowskich, jednak Newton zdecydowanie bardziej interesował się osiągnięciami nowożytnych uczonych, takich jak: Kartezjusz, Galileusz, Kopernik czy Kepler. Okazał się zdolnym uczniem, już w 1665 r. ogłosił twierdzenie o dwumianie. W 1665 uzyskał stopień naukowy, niestety wkrótce potem wybuchła zaraza i uczelnię zamknięto. Newton zaszył się w domowym zaciszu i poświęcił pracy nad matematyczną teorią, która zaowocowała odkryciem rachunku różniczkowego i całkowego. W tym czasie zajmowały go także badania z zakresu optyki i grawitacji.

W 1667 roku Newton opublikował swoje odkrycia w „De analysi per aequationes numeri terminorum infinitas” i w „De methodis serierum et fluxionum”. W tym samym roku uzyskał członkostwo w Trinity College. W październiku 1669 roku został mianowany profesorem matematyki na katedrze Lucasa. Później (1670-1672) wykładał także optykę.

Newton był człowiekiem drażliwym i łatwo popadał w konflikty – ćwierć wieku trwał jego zażarty spór z Leibnizem o autorstwo rachunku różniczkowego i całkowego. Nie mniejszą urazę żywił do Hooke'a, który pozwolił sobie na krytykę niektórych idei fizyka.

Od roku 1679 znów poświęcił się badaniom grawitacji i jej wpływu na orbity planet. W 1684 ukazało się dzieło „De motu corporum”, zawierające wyniki jego obserwacji. Trzy lata później Newton opublikował tzw. „Principia”, gdzie zmazały się jego trzy zasady dynamiki. Ta praca przyniosła mu światowy rozgłos i zasłużone uznanie.

W latach 1689-1690 wybitny fizyk był jednym z członków Parlamentu, jednak jego wkład w obrady trudno nazwać znaczącym. Z dokumentów wynika, że wystąpił tylko raz, żądając... zamknięcia okna.

W 1695 roku Newton przeniósł się do Londynu, by objąć posadę Nadzorcy Mennicy Królewskiej. Jako człowiek obowiązkowy, skrupulatnie wykonywał swoje zadania, jednak jego charakter nie pozwolił mu uniknąć konfliktów personalnych. Znów wdał się w ostry spór, tym razem z komendantem Tower of London, Lucasem. Po śmierci swojego wroga w 1699, Newton objął urząd Kuratora Mennicy Królewskiej i stanowisko to piastował aż do śmierci. Rok po objęciu tej posady, w 1701 r., zrezygnował z pracy na uniwersytecie.

Kolejnym zaszczytem dla uznanego już naukowca było powierzenie mu w 1703 roku stanowiska Prezesa Royal Society, a także członkostwo Francuskiej Akademii Nauk. W tym czasie Newton uwikłał się w kolejny konflikt. Newton i Halley wykradli istotne obserwacje gwiazd królewskiemu astronomowi, Johnowi Flamsteedowi, i opublikowali je w swoim katalogu, co wywołało słuszny gniew poszkodowanego.

Przez ostatnie ćwierć wieku swego życia Newton oddawał się badaniu Pisma Świętego. Sprawy religijne stały się dla niego priorytetem. Jego późne publikacje dotyczą interpretacji Biblii, ze szczególnym uwzględnieniem Ksiąg Prorockich i chronologii świata.

W 1703 roku w dowód uznania jego zasług królowa Anna nadała Newtonowi tytuł szlachecki.

Newton zmarł w 1727 roku w Kensington, pochowano go w opactwie Westminster.

Sir Godfrey Kneller, Isaac Newton (1689)/ newton.ac.uk