Kantowska teoria poznania
Rzeczywistość ma charakter zmysłowy i umysłowy. Dzięki zmysłom poznajemy czas i przestrzeń, rozum zaś pozwala tworzyć pojęcia i ujmować rzeczywistość umysłową. Granica między matematyką a metafizyką jest wyraźna i jednoznaczna.
Wbrew wcześniejszym przekonaniom filozofów, Kant dowodził, że umysł ludzki jest aktywny w procesie poznawania. Nie reaguje biernie na wszelkie bodźce dochodzące doń z zewnątrz, ale na treści doznań zmysłowych narzuca „siatkę” czasu i przestrzeni, porządkując w ten sposób doświadczenia. Rozważania na temat poznania doprowadziły Kanta do krytyki tradycyjnego pojmowania metafizyki.
Kant uważał, iż poznawalne są tylko fenomeny, czyli zjawiska zmysłowe. „Rzeczy same w sobie”, które się za nimi kryją, są niedostępne ludzkiemu poznaniu. Do noumenów („rzeczy samych w sobie”) zalicza m.in.: boga, duszę czy kosmos. Są to idee, które człowiek usiłuje zgłębić, jednak jego wysiłki skazane są na niepowodzenie. Taka postawa nazywana jest agnostycyzmem poznawczym.
Badania transcendentalne – w swoich rozważaniach Kant odrzucił wszelkie założenia oprócz zasad elementarnej logiki. Określał je transcendentalnymi, ponieważ wykraczają one poza zastaną
