Władysław Łokietek z dynastii Piastów, był synem Kazimierza I kujawskiego oraz jego trzeciej żony Euforozyny, córki księcia opolskiego. W roku 1300 Łokietek zostaje wygnany z państwa polskiego przez króla Czech – Wacława II. Do kraju powrócił około roku 1305 i przy udziale wojsk węgierskich udaje mu się opanować część Polski. W roku 1306 po śmierci Wacława III, zwierzchność Władysława Łokietka uznawały ziemie: Małopolska, Pomorze Wschodnie, Kujawy oraz ziemia sieradzko – łęczycka.
Na początku roku 1320 odbyła się koronacja Władysława Łokietka w Krakowie na króla polskiego. W tym czasie pod władzą nowego króla znajdowała się już tylko Małopolska, większa cześć Wielkopolski, Kujawy oraz ziemia łęczycka i sieradzka. Śląsk wraz z resztą niepodległej Łokietkowi Wielkopolski, Mazowsze oraz pozostała cześć Kujaw – rozpadły się na mniejsze jednostki, nie uznające władzy nowego króla.
Pomorze Zachodnie natomiast pozostawało pod zwierzchnictwem Brandenburgi. W ich posiadaniu znajdowały się również ziemia lubuska oraz północno – wschodnia Wielkopolska. Pomorze Wschodnie oraz ziemia chełmińska i michałowska były we władaniu Krzyżaków. Ponad to koronacji Władysława nie uznał występujący ówcześnie z pretensjami do tronu polskiego – Jan Luksemburski, nazywając Łokietka „królem krakowskim”.
Oprócz nieprzychylnie nastawionego króla Czech – Jana Luksemburskiego, w walkach o zjednoczenie ziemi piastowskich, Władysław Łokietek musiał również walczyć z Zakonem Krzyżackim oraz Marchią Brandenburską.
W roku 1308 nastąpiło zagarniecie przez Krzyżaków Pomorza Gdańskiego. Zostali oni wezwani przez Władysława Łokietka do pomocy podczas najazdu Marchii Brandenburskiej. Jednak po usunięciu zagrożenia, Zakon zajął te obszary dla siebie.
W roku 1321 sąd papieski w Inowrocławiu nakazał Krzyżakom zwrócić Pomorze oraz wypłacić odszkodowanie. Nie doszło to mimo wszystko to skutku, ze względu na ówczesną słabość króla Polski. W kolejnych latach Łokietek utracił jeszcze na rzecz Krzyżaków – Kujawy, które zostały włączone do państwa zakonu krzyżackiego.
W walce o zjednoczenie ziem piastowskich, Władysław Łokietek musiał również stawić czoło opozycji wewnętrznej. Wiele pracy przeznaczył na utrzymanie poszczególnych dzielnic, podjął wojnę z zniemczonym biskupem krakowskim Janem Muskatą. Kolejno stłumił bunt mieszczan krakowskich pod przywództwem wójta Alberta w roku 1312. Ten ostatni popierał roszczenia Jana Luksemburczyka do tronu polskiego.
W latach 1313 – 1314 Władysław Łokietek wykorzystując rosnące niezadowolenie z rządów książąt głogowskich, opanował Wielkopolskę. Stłumił wówczas bunt wójta Przemka – stronnika książąt głogowskich.
Władysław Łokietek zmarł na Zamku Wawelskim w roku 1333. W chwili śmierci władał obszarami Małopolski, Wielkopolski oraz ziemią sieradzko – łęczycką.