Rewolucja we Francji, zwana także Wielką lub też Burżuazyjną, jest jednym z najważniejszych wydarzeń nowożytnej Europy. Jest też często uważana za początek "długiego" wieku XIX-go.
U podstaw rewolucji leżało niezadowolenie francuskiego społeczeństwa panującą w ich kraju sytuacją. Państwo to, mimo że zaliczano je do grona europejskich potęg, miało olbrzymie problemy finansowe, które przekładały się na ciężkie obciążenia podatkowe mieszkańców. Większość tych świadczeń była ponoszona przez "stan trzeci" - czyli mieszczaństwo i chłopów.
Bezpośrednią przyczyną było zwołanie przez Ludwika XVII Stanów Generalnych, które, zamiast zgodzić się na podwyższenie podatków, zawiązały 17.06.1789 Zgromadzenie Narodowe. Kiedy król próbował siłą przywrócić porządek, lud paryski chwycił za broń i opanował miasto, zdobywając także Bastylię- twierdzę będącą symbolem królewskiej władzy (14.07.1789). Do podobnych wystąpień doszło wkrótce na terenie całego kraju, a król był zmuszony do uznania żądań rewolucjonistów. Na pewien czas (1789-1791) doszło do sojuszu króla i zwolenników reform. Wtedy to Zgromadzenie Narodowe przekształciło się w Konstytuantę, uchwalono też Deklarację Praw Człowieka i Obywatela (26.08.1789). Zwieńczeniem tego okresu jest uchwalenie konstytucji francuskiej (14.09.1791). W roku 1791 powstał też kolejny organ rządzący- Zgromadzenie Prawodawcze, zwane Legislatywą.
W latach 1791-1792 pozycja króla zaczęła słabnąć, jako że oskarżano go o potajemne próby odbudowy własnej pozycji. Jednocześnie rosła liczba radykałów, w miarę ponoszonych na froncie klęsk w nieopatrznie wywołanej wojnie z Austrią i Prusami. Ostatecznie doprowadziło to do upadku i detronizacji króla (szturm na Tuillerie), równocześnie ogłaszając Francję republiką (10.08.1792).
W nowym ustroju ścierały się wpływy ruchów bardziej i mniej radykalnych, które różnie widziały dalszy los Francji. Stopniowo coraz większą władzę zdobywał jeden z radykalnych odłamów - jakobini. We wrześniu 1792 został wybrany Konwent - Zgromadzenie Narodowe. 5.04.1793 roku utworzono natomiast Komitet Ocalenia Narodowego, z Dantonem na czele.
Do ostatecznego przejęcia przez jakobinów władzy doszło 2.06.1793 roku. Okres dyktatury jakobińskiej i rządów Maksymiliana Robespierre'a są najczarniejszym okresem całej rewolucji. Radykalni jakobini wprowadzili powszechny terror, jak również szereg reform gospodarczych i społecznych, które na dłuższą metę okazywały się wyłącznie szkodzić państwu.
W wyniku niezadowolenia radykalnymi rządami jakobinów doszło do kolejnego przewrotu, zwanego temidoriańskim (od nazwy miesiąca w rewolucyjnym kalendarzu, 27.08.1795). Maksymilian Robespierre podzielił los swoich ofiar i został zgilotynowany, a władzę przejął ostatecznie pięcioosobowy Dyrektoriat. Ten okres nazywa się czasami "zmęczoną rewolucją", z racji tego, że społeczeństwo naprawdę pragnęło pokoju i stabilizacji. Wykorzystał to Napoleon Bonaparte, w 1799 rozpoczynając przejmowanie władzy w państwie i ostatecznie kończąc okres rewolucji.