Wybuch rewolucji francuskiej (14.07.1789) - przyczyny bezpośrednie, przebieg, zdobycie Bastylii

Powstanie nowego państwa, jakim były Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, odbiło się szerokim echem w Europie. W szczególności Francja, która opowiedziała się po stronie zbuntowanych kolonii, przepłaciła to sporym zadłużeniem państwa. Nie bez znaczenia okazało się też zaczerpnięcie przez francuskie społeczeństwo haseł wolnościowych lansowanych w Ameryce Północnej.

Pogorszenie sytuacji gospodarczej Francji, skłoniły Ludwika XVI (1754-1793) do zwołania w maju 1789 roku przedstawicielstwa trzech stanów, czyli Stanów Generalnych. Nie były one zwoływane od 1614 roku, jednak tym razem król liczył na to, że uda mu się przeforsować uchwalenie nowych podatków, które miały uzupełnić budżet państwa. Zamiast spełnienia woli króla, zebrani przedstawiciele rozpoczęli rozważania nad reformami państwa. Sytuacja skomplikowała się jeszcze bardziej, gdy, w odpowiedzi na blokadę przez dwa wyższe stany niewygodnych dla nich reform, stan trzeci ogłosił się Zgromadzeniem Narodowym, które reprezentuje cały naród francuski.

Głównym celem Zgromadzenia stało się uchwalenie konstytucji. Oczywiście nie było to zgodne z wolą króla, w związku z czym podjęto próbę rozpędzenia go siłą, co nie odniosło skutku, ponieważ w jego obronie wystąpiła ludność Paryża.

14 lipca 1789 roku uzbrojony tłum zdobył Bastylię – twierdzę-więzienie, która dotychczas stanowiła symbol królewskiego absolutyzmu. Krótko po tych wydarzeniach Ludwik XVI został zmuszony do opuszczenia Wersalu i przeniesienia do Paryża.

Wspomniane wcześniej wydarzenia uznać można za pierwszy etap Wielkiej Rewolucji Francuskiej (14 lipca 1789 roku – 9 listopada 1799 roku).