Zwołanie Stanów Generalnych przez Ludwika XVI

Sytuacja finansowa Francji w drugiej połowie XVIII wieku była bardzo zła, a skarbiec królewski prawie cały czas świecił pustkami. Było to związane z zaangażowaniem się Francji w kosztowne wojny, jak na przykład pomoc powstańcom amerykańskich w czasie amerykańskiej wojny o niepodległość, jak również skorumpowany i niewydolny aparat państwowy Francji. Ilość przywilejów i różnego rodzaju ulg podatkowych powodowała, że praktycznie niemożliwe było egzekwowanie niezbędnych sum pieniędzy.

Aby zaradzić fatalnej sytuacji finansowej państwa ówczesny jego władca, Ludwik XVI, postanowił uciec się do niestosowanej od dawna metody – zwołania w 1789 roku przedstawicieli trzech stanów społecznych – szlachty, kleru i „stanu trzeciego”, złożonego z chłopów i mieszczan. Stany Generalne, jak nazywano takie zgromadzenie, nie było zwoływane od roku 1614, kiedy to uznano, że podkopują one autorytet króla. Ludwik XVI jednak uważał, że uda mu się kontrolować przebieg zgromadzenia i wymusić na jego uczestnikach uchwalenie nowych podatków. W tym sensie Stany Generalne miały jedynie potwierdzić jego wolę.

Okazało się jednak, że rzeczywistość daleko odbiegała od planów ambitnego władcy. Po rozpoczęciu delegowani, z inicjatywy przedstawicieli stanu trzeciego niezadowolonych z sytuacji panującej w kraju i braku realnego wpływu na władzę w państwie zawiązały się w Zgromadzenie Narodowe (20.06.1789), wkrótce potem zaś przekształcili się w Konstytuantę, która rozpoczęła pracę nad konstytucją, jawnie podkopując autorytet władcy. Był to jeden z najważniejszych powodów wybuchu rewolucji francuskiej.