Hiszpańską konkwistą w Ameryce określano wyprawy zbrojne prowadzone przez ten kraj od końca XV wieku. Ich podstawowym celem był podbój nowo odkrytych obszarów. Jako przyczynę najeźdźcy z Europy podawali potrzebę nawracania nowych ludów na katolicyzm. W praktyce podbój sprowadzał się do rozszerzenia wpływów danego władcy.
Hiszpańska konkwista w Ameryce – Historia
Pierwsze obszary położone w Ameryce, które udało się opanować Europejczykom, to wyspy Morza Karaibskiego. Jednak konkwistadorzy z Hiszpanii dążyli do zajęcia terenów na stałym lądzie. Z biegiem czasu bowiem zasoby regionu karaibskiego wyczerpały się. Dodatkowo wśród Europejczyków popularna była ówcześnie informacja o krainie pełnej złota i srebra oraz drogocennych kamieni.
Hernan Cortes otworzył nowy etap w dziejach Hiszpańskiej konkwisty wyruszając w roku 1519 na podbój Meksyku. Stanąwszy na czele ekspedycji liczącej jedenaście statków i sześciuset dobrze uzbrojonych ludzi, rozpoczął podbój największego i zarazem najsilniejszego na kontynencie północnoamerykańskim państwa – Azteków.
Hiszpański konkwistador wykorzystał w pierwszej kolejności międzyplemienne konflikty, w skutek czego przeciągnął na swoją stronę część arystokracji azteckiej. Następnie ruszył na podbój stolicy Tenochtitlan – przeciwko największemu z monarchów – Montezumie II.
Pomimo, iż Montezuma dysponował olbrzymimi siłami, nie zdecydował się przypuścić ataku na najeźdźców. W jego mniemaniu Hiszpanie mogli reprezentować bóstwo Słońca. Niezdecydowanie Montezumy wykorzystał Cortes, który uwięził go i zmusił do uznania swojego zwierzchnictwa. Odtąd przez pól roku rządził stolicą Azteków w imieniu jeńca.
Podstawowym zadaniem Cortesa było zdobycie jak największej ilości złota oraz pozostałych drogocennych skarbów. Dzięki bogatym łupom wysłanym na dwór króla do Hiszpanii, władca wyraził aprobatę na dalszy podbój kraju. Wkrótce jednak po tych wydarzeniach Hiszpanie utracili władzę nad stolicą. Okrucieństwa jakich się dopuścili wywołały powstanie Indian, w toku walk zginął sam Montezuma.
W roku 1521 Cortesowi udało się ponownie opanować stolice Azteków. Podporządkowanie całego ich państwa – po śmierci władcy, okazało się zadaniem względnie łatwym. Na korzyść Hiszpana działały konflikty między lokalnymi przywódcami Indian – walki o prym po śmierci Montezumy II.
W skutek zdobycia wielkich łupów w Meksyku, przekonanie wśród hiszpańskich kolonistów o istnieniu mitycznego Eldorado umocniło się – wierzyli, iż znalazło się ono w zasięgu ich działania. Podbój państwa Inków, którego skarby w szybkim tempie zostały całkowicie rozgrabione, nie położyły kresu mitowi.
Vasco de Balboa jako pierwszy w roku 1513 miał przekroczyć Przesmyk Panamski i dotrzeć do brzegów Pacyfiku – zdobył wówczas dokładniejsze informacje o tajemniczym kraju. Jeszcze przed odkryciem państwa Inków, Hiszpanie nazywali je Peru.
Podbój państwa Inków poprzedziły dwie wyprawy podjęte w roku 1524 oraz 1528 przez Hiszpanów – Francisco Pizarro oraz jego wspólnika Diego de Almagro. Jak w przypadku większości przedsięwzięć konkwisty, stanowiły one inicjatywę prywatną oraz dysponowały niewielkimi siłami militarnymi.
Podczas trzeciej decydującej wyprawy z roku 1531 konkwistadorzy dysponowali 180 ludźmi, końmi oraz niewielką liczbą niewolników. Dwie pierwsze wyprawy pozwoliły Hiszpanom na zdobycie informacji dotyczących imperium rządzonego wówczas przez Inka – Atahualpę.
Hiszpanie wobec Inków zastosowali sprawdzoną metodę Cortesa – pojmanie władcy. Agresywnym działaniom konkwistadorów towarzyszyły składane Indianom zapewnienia o pokojowych zamiarach. Po straceniu władcy, w celu zachowania legalizmu swych działań – Hiszpanie osadzili na tronie kolejno dwóch marionetkowych władców.
Na wzór działań Cortesa, Pizarro starał się aby rezultatem jego podboju były nie tylko bogate łupy ale także trwała władza nad nowym terytorium korony hiszpańskiej. W roku 1529 uzyskał tytuł gubernatora oraz głównodowodzącego na zdobytych obszarach.