Hernan Cortes – Pochodzenie
Hernan Cortes (1485 – 1547) urodził się w Medellin, pochodził ze zubożałej rodzinny szlacheckiej. Studiował prawo w Salamance (zachodnia Hiszpania), następnie porzucił je dla służby wojskowej w roku 1504. W roku 1511 brał udział w ekspedycji Diego de Velazqueza na Kubę, mającej na celu podbój tego kraju. Na wyspie spędził 8 lat.
W tym też czasie ożenił się po raz pierwszy z Cataliną Xuarez. Drugą żoną Cortesa została – już po jego powrocie z Meksyku, Juana de Zuniga. Hiszpański konkwistador utrzymywał również związki nieformalne – jedną z jego kochanek była indiańska tłumaczka Malintzin. Oprócz dwójki dzieci z drugiego małżeństwa oraz syna ze związku z kochanką, Cortezowi urodziła się jeszcze córka – Leonor, której matką była córka władcy Azteków Montezumy II – Dona Isabel.
W roku 1519 został dowódcą wyprawy skierowanej z Kuby na obszary Ameryki Środkowej. Po przybyciu na przylądek Jukatan, narzucił zwierzchnictwo miejscowym Indianom. Po tych wydarzeniach wyruszył wzdłuż Zatoki Meksykańskiej. Następnie założył wędrowny obóz – powstało z niego dzisiejsze miasto Verancruz, po czym kazał spalić wszytki okręty i wyruszył w kierunku centrum imperium Azteków.
Hernan Cortes – Podbój Meksyku
W momencie przybycia sił hiszpańskich, imperium Azteków mogło powołać pod broń prawie 100 tysięcy wojowników, którzy rekrutowani byli z blisko jedenastomilionowej populacji. Na niekorzyść Azteków działały podziały wewnętrzne w kraju – rządzone przez trzech władców, niespójne pod względem politycznym, stanowiące mozaikę językową oraz kulturową.
Cortes umiejętnie wykorzystał zastaną sytuacje w imperium. Udało mu się do swoich celów pozyskać sojuszników z azteckiej arystokracji. Dzięki temu wykorzystując międzyplemienne konflikty, Cortes mógł wyruszyć przeciwko największemu z władców – Montezumie II. Pochodowi Hiszpanów w kierunku stolicy – Tenochtitlan, towarzyszyły gwałty i grabieże oraz nawracanie siłą Indian na chrześcijaństwo.
Pomimo, iż Montezuma dysponował przeważającymi siłami, nie zdecydował się na stawienie oporu hiszpańskim konkwistadorom. Zgodnie bowiem z meksykańskimi wierzeniami, bogowie zamieszkiwali rejon „za morzem”, z którego przybyli najeźdźcy. Niezdecydowanie oraz obawy monarchy azteckiego wykorzystał Cortes – uwięził Montezumę, zmusił do uznania swojego zwierzchnictwa. Od tego momentu przez ponad pól roku Cortes rządził stolicą w imieniu swojego jeńca.
Podstawowym celem Cortesa było zdobycie jak największej ilości skarbów. Zdobyte łupy były następnie wysyłane na dwór króla Hiszpanii i cesarza – Karola V. W efekcie Cortes otrzymał aprobatę władcy na dalszy podbój.
Niedługo jednak po tym, na skutek wielkich okrucieństw jakich dopuszczali się Hiszpanie, doprowadziła do powstania Indian. Cortes zarządził w tej sytuacji ewakuacje w połowie roku 1520. Jego plan jednak nie powiódł się – stracił trzy czwarte ludzi, swoich indiańskich sojuszników oraz całą artylerie i amunicje. Była to tzw. smutna noc z 30 czerwca na 1 lipca, podczas walk zginął sam Montezuma, a Hiszpanie utracili władzę nad Tenochtitlan.
W roku 1521 udało się Cortesowi ponownie opanować aztecką stolice. Po śmierci Montezumy zajęcie całego państwa okazało się bardzo łatwym zadaniem. Po śmierci najważniejszego władcy, między lokalnymi przywódcami wybuchały liczne spory o prymat. W skutek czego proces rozkładu imperium – spowodowany pojawieniem się Hiszpanów, został znaczącą przyspieszony.