Hannibal – Pochodzenie
Hannibal był słynnym wodzem i politykiem Kartagińskim. Żył w latach 247 – 183 p.n.e., syn Hamilikara Barkasa – dowódcy wojsk kartagińskich podczas pierwszej wojny punickiej w latach 264 – 241 p.n.e.. Jako dziecko, Hannibal poprzysiągł ojcu dożywotnią nienawiść do Rzymu. Po śmierci ojca służył pod rozkazami swojego szwagra, którego zamordowano w roku 221 p.n.e. Po tym wydarzeniu, Hannibal został mianowany naczelnym wodzem armii kartagińskiej.
Hannibal – Osiągnięcia
Hannibal swoje panowanie rozpoczął od przygotowań do drugiej wojny punickiej. Na początku wyprawił się na Hiszpanie, którą zdobył będąc zaledwie w wieku młodzieńczym. W roku 219 p.n.e. zdobył miasto Saguntum, które było sprzymierzone z Rzymem. Był to również bezpośredni powód wypowiedzenia przez rzymian wojny Kartaginie i rozpoczęcie drugiej wojny punickiej.
W celu zaskoczenia rzymian, Hannibal wraz z zebranymi siłami, postanowił przeprawić się przez Alpy. Uważał bowiem, że pochód rzymian można zahamować najlepiej w ich własnym kraju. Przeprowadził armię przez Alpy, prawdopodobnie między przełęczami – Małą Świętego Bernarda, a Genevre. Podczas przeprawy przez góry – według niektórych podań, Hannibal wykazał się niezwykłą pomysłowością. Napotkane bloki skalne, których nie można było obejść, kazał oblać i rozpalić stos. Gdy wiatr był odpowiedni rozkazał podpalić stos sięgający skał, polać go wodą z octem, by doprowadzić do spękania. Spieczony ogniem kawał skały łupiono żelaznymi młotami i budowano z niego łagodnie opadający chodnik dla ludzi, koni i słoni. W starożytności wciąż korzystano z powstałej drogi, którą zwano drogą Hannibala.
W roku 218 p.n.e. dotarł do Italii, gdzie pokonał Rzymian nad rzeką Ticinus, następnie nad Jeziorem Trazymeńskim w roku 217 p.n.e. Najdotkliwszą klęskę rzymianie ponieśli z rąk Hannibala w roku 216 p.n.e. pod Kannami. Najbardziej charakterystyczną cechą taktyki wojennej Hannibala, było skoncentrowanie na skrzydłach przeważającej liczebnie oraz jakościowo jazdy, a następnie dokonanie dwustronnego ataku oskrzydlającego. Manewr ten polegający na zamknięciu w kleszcze nieprzyjacielskich sił wroga, stał się wzorem dla wielu późniejszych taktyków. Rzymianie – po serii zwycięstw Hannibala, uknuli powiedzenie: „Hannibal ante portas”, co oznacza „Hannibal u bram”, które do tej pory jest używane jako ostrzeżenie przed nadchodzącym niebezpieczeństwem.
Armia Hannibala dotarła do południowej Italii, jednak brak wparcia ze strony Kartaginy, spowodował wycofanie się wojsk do ofensywy. W roku 203 p.n.e. Hannibal decyduje się na powrót do Afryki, gdzie w roku 202 p.n.e. zostaje pokonany w bitwie pod Zamą przez wojska rzymskie, dowodzone przez Scypiona Starszego (po tej bitwie nazywanego afrykańskim). Po klęsce, za namową samego Hannibala, Kartagina zawarła z Rzymem pokój.
Ostatecznie Hannibal osiadł w Bitynni (Azja Mniejsza), gdzie został doradcą ówczesnego króla Prusjasza. Ten jednak zgodził się na jego wydanie Rzymianom, po czym Hannibal popełnił samobójstwo.