II Wojna punicka – Przemarsz Hannibala przez Alpy
Wojska rzymskie mobilizowały się w celu uderzania na Hiszpanię, w tym samym czasie Hannibal na czele około 60 tyś. żołnierzy oraz kilkunastu słoni bojowych wyruszył w stronę Alp. Na wiadomość o opuszczeniu przez Hannibala nowej Kartaginy (obszar Hiszpanii), część wojska pod dowództwem Korneliusza Scypiona pozostała w Italii, a reszta floty wyruszyła według pierwotnego planu do Hiszpanii.
Wielu antycznych autorów – przez długi okres czasu, nie mogło zrozumieć w jaki sposób, przy wielkiej liczbie żołnierzy oraz dodatkowo ze słoniami bojowymi udało się Hannibalowi przeprawić przez Alpy. Wybrał on bowiem drogę nieznaną wcześniej rzymianom. Wódz kartagiński skorzystał w tym celu prawdopodobnie z pomocy plemion galijskich zamieszkujących te tereny i znających doskonale ich topografię. Hannibal przekroczył Alpy w okolicy przełęczy Mont Cenis – droga jaką przebył była później nazywana drogą Hannibala.
Sam element zaskoczenia jaki uzyskał Hannibal, kiedy wiosną w roku 218 p.n.e. dotarł do Italii, przeważył zdecydowanie na jego początkowych spektakularnych sukcesach. Jednak zapłacił za niego wysoką cenę – szacuje się, że przeprawę przez Alpy przeżyło oko 20 tyś żołnierzy, jedną część wojska pochłonęła sama droga do Italii, dodatkowo zginęło dużo zwierząt, które Hannibal próbował przetransportować na obszary należące do rzymian.
II Wojna punicka – Przebieg
Hannibal dzięki elementowi zaskoczenia odniósł zwycięstwo nad Ticinius w roku 218 p.n.e., Udało mu się też przeciągnąć na swoja stronę Celtów, którzy wsparli jego siły.
Po początkowych porażkach rzymianie zmuszeni do cofnięcia swoich wojsk, próbowali zaskoczyć Hannibala z dwóch stron. Jednak ich plan nie powiódł się całkowicie. Hannibal zdecydował się na kolejną przeprawę, tym razem przez bagnistą dolinę rzeki Arnus. „Żołnierze kartagińscy szli cztery dni i trzy noce, zanurzeni po pas i po piersi w wodzie”. Ponownie Hannibal stracił wielu żołnierzy, a sam nabawił się zakażenia przez które stracił oko, jednak mimo wszystko znów udało mu się zaskoczyć rzymian. Wojska Rzymu, pod wodzą konsula Gajusza Flawiusza nad Jeziorem Trazymeńskim w roku 217 p.n.e., poniosły straszliwą klęskę gdzie życie stracił sam konsul.
Ze względu na pogarszającą się sytuacje Rzymu, wybrano dyktatora – Kwintusa Fabiusza Maksimusa. Ten jednak na początku, zamiast uderzyć na wojska Hannibala, stosował wobec niego taktykę odwlekania bezpośredniej walki. W tym czasie wódz Kartagiński pustoszył tereny rzymskie. W końcu, ze względu na pogarszającą się sytuacje wewnętrzną, dyktator zdecydował się na wydanie bitwy Hannibalowi, do której doszło pod Kannami w roku 216 p.n.e..
Bitwa stała się jedną z największych porażek Rzymu w dotychczasowej historii. Praktycznie dwukrotnie przeważające siły rzymskie, zostały na skutek manewru jakiego dokonał Hannibal – dwustronnego ataku oskrzydlającego, całkowicie zmiażdżone.
W dalszych etapach wojny rzymianie zmienili taktykę, przenosząc działania wojenne na tereny należące do Kartaginy. Od roku 214 p.n.e. prowadzili działania wojenne na Sycylii, a już roku później zajęli Syrakuzy.
Rzymianie zaczęli również odzyskiwać obszary zajęte przez Hannibala na ternie Italii. Hannibalowi z biegiem czasu kończyły się posiłki, jedyną nadzieją w tej sytuacji był jego brat Hazdrubal, który próbował dostarczyć mu nowych żołnierzy (ok. 8 tyś. galów), jednak jego siły poniosły druzgocącą klęskę w roku 207 p.n.e. nad rzeką Metaurus, podczas której zginął również brat Hannibala. Mimo, iż Hannibal nie przegrał żadnej z bitew, walka o Italię została właściwie rozstrzygnięta na korzyść Rzymu.
Ostatnia faza II wojny punickiej odbywała się na kontynencie Afrykańskim. Hannibal został w roku 213 p.n.e. odwołany z Italii. Rzymskie wojska pod dowództwem nowo wybranego konsula Publiusza Korneliusza Scypio, zadały ostateczny cios Kartagińczykom w bitwie pod Zamą w roku 202 p.n.e.. Pokonany Hannibal uszedł z pola walki do Kartaginy, a Scypio, który z resztą podczas bitwy zastosował podobny manewr jak Hannibal pod Kannami, otrzymał przydomek Afrykański.