Epoka brązu – ramy czasowe
Epoka brązu (ok. 3400 - ok. 1200/750 r. p.n.e.) to druga z epok prehistorii, następująca po epoce kamienia. Najwcześniej rozpoczęła się na Kaukazie i w obszarze Morza Egejskiego. Powstały tam pierwsze ośrodki, w których wytwarzano metale. W Indiach rozpoczyna się w 3300 r. p.n.e. i wiąże się z początkami cywilizacji Doliny Indusu, natomiast w Chinach związana jest z kulturą Majiayao i datowana jest od 3100 r. p.n.e. do 2700 r. p.n.e. Jednak powszechnie przyjmuje się początek tej epoki w Chinach od ok. 2000 r. p.n.e., w Europie Południowej rok 2000 p.n.e., a w Polsce 1800 p.n.e. Koniec epoki brązu nastąpił w czasie, kiedy na Bliskim Wschodzie powstały pierwsze państwa oraz pojawiło się niewolnictwo. Nazwa epoki pochodzi od narzędzi wytwarzanych z brązu (stop miękkiej miedzi i cyny), który okazał się przede wszystkim bardziej wytrzymały od miedzi.
Epoka brązu – cechy charakterystyczne
Ludzie żyjący w tej epoce zajmowali się głównie hodowlą bydła i rolnictwem. Dzięki wynalazkom, jakie mieli do dyspozycji (wóz na kołach oraz statki), rozwinął się znacząco handel dalekosiężny. W konsekwencji doprowadziło to do walk pomiędzy poszczególnym grupami, które z biegiem czasu przeistaczały się w organizmy państwowe. Sztuka tego okresu była głównie związana kultem solarnym przez wzrost znaczenia ognia, którego używano już powszechnie i uważano za emisariusza słońca. Brąz postrzegany był jako substytut złota, które uważano za słoneczny metal. Naczynia gliniane w kolorze i formie miały naśladować brąz. Coraz częściej w sztuce przewijają się sceny z życia codziennego i mitologii. W epoce brązu posługiwano się również pismem, którym ozdabiano gliniane naczynia. Jedną z najstarszych kultur tej epoki była kultura minojska, powstała na Krecie około 3000 p.n.e., a na wyspach Grecji rozwinęła się sztuka egejska.