Do połowy VI w. p.n.e. Greckie miasta – państwa rozwijały się bez większej ingerencji zewnętrznej. Wyjątek stanowiły polis w Azji Mniejszej, znajdujące się pod panowaniem Lidii. Jednak zwierzchnictwo tamtejszych władców nad obszarami greckimi układało się we względnym pokoju.
W latach 546 – 545 p.n.e. Lidia została podbita przez imperium perskie, które zapoczątkowało swoją ekspansje terytorialną na terenach należących do Greków. W roku 500 p.n.e. wybuchło powstanie praktycznie wszystkich miast Greckich, podporządkowanych Persji – Powstanie Jońskie.
Pomimo pomocy Aten zostało w 490 r. p.n.e. zakończone przez króla imperium perskiego – Dariusza I Wielkiego. Po spacyfikowaniu powstania, miasta greckie po raz pierwszy stanęły przed zagrożeniem przeważającej siły militarnej. Dariusz I zażądał, aby od tej pory wszytki greckie polis uznały zwierzchnictwo Persji. Dwa najsilniejsze miasta – państwa greckie – Ateny oraz Sparta odmówiły Dariuszowi, a po zamordowaniu jego emisariuszy, wypowiedziały de facto wojnę imperium Perskiemu.
W roku 490 p.n.e. król persów wysłał swoje wojska do Grecji – karna ekspedycja perska. Pierwsza podczas wojny została zdobyta wyspa Naksos, która została doszczętnie spalona przez wojska Perskie. Następnie padła Eretria, w skutek zdrady po zaledwie siedmiu dniach oblężenia.
Na początku sierpnia 490 r. p.n.e. flota perska wysłana przez Dariusza I przybiła do wybrzeży Attyki – 20 tysięczna armia perska pod wodzą Datesa. W pobliżu wioski Maraton (północy – wschód od Aten) mieli zmierzyć się w bitwie z Ateńczykami.
Bitwa rozegrała się bardzo szybko ze względu na błyskawiczny atak jaki przypuścili Ateńczycy. W momencie ataku Persowie uderzyli w sam środek sił greckich, który stanowił celowo najsłabszy punkt armii ateńskiej. Z drugiej strony ateńczycy wiedzieli, że środek perskiej armii jest dużo silniejszy od ich sił, dlatego wykorzystując natarcie persów uderzyli z dwóch stron, zamykając tym samym persów w potrzasku. Większość wojowników perskich zginęła w trakcie wycofywania się z pola bitwy. Oprócz tego, na zwycięstwo ateńczyków złożyły się jeszcze dwa czynniki – brak po stronie perskiej konnicy oraz zniwelowanie łuczników perskich poprzez bieg ateńczyków, którzy pokonywali błyskawicznie dzielący ich dystans.
Bitwa pod Maratonem zakończyła się spektakularnym zwycięstwem Ateńczyków, w walce poległo ich 192 przy 6400 zabitych persach. Poległych ateńczyków pochowano na miejscu, a grób w którym zostali złożeni można podziwiać do dziś.