Orbita Księżyca w ruchu obiegowym wokół ziemi jest orbitą eliptyczną. Średnia odległość między tymi ciałami wynosi 384,4 tys. km i zmienia się od 363,3 tys. km (perygeum) do 405,5 tys. km (apogeum). Okres obiegu wynosi około 27 dni 7 godzin i 43 minuty. Jest to tzw. miesiąc syderyczny (gwiazdowy), czyli okres pomiędzy 2 kolejnymi przejściami Księżyca na tle tych samych odległych gwiazd.
Poza miesiącem gwiazdowym wyróżniamy też miesiąc synodyczny, czy okres pomiędzy 2 kolejnymi nowiami Księżyca. Trwa on 29 dni 12 godzin i 44 minuty. Jest dłuższy od miesiąca gwiazdowego, w czasie pełnego obiegu Ziemi przez Księżyc Ziemia przesuwa się bowiem po swojej orbicie. Powoduje to zmianę układu Ziemi, Księżyca i Słońca względem siebie, a to właśnie ten układ jest odpowiedzialny za to, którą fazę Księżyca (w tym przypadku nów) obserwujemy. Aby Księżyc wrócił do swojego wyjściowego położenia względem Słońca po obiegu wokół ziemi potrzebne są właśnie te 2 dodatkowe dni.
Księżyc obraca się też wokół swojej osi. Obrót ten jest synchroniczny z obiegiem wokół Ziemi. „Dzień” księżycowy trwa więc tyle samo co „rok” księżycowy, a z ziemi widoczna jest tylko jedna strona Księżyca. Płaszczyzna orbity księżycowej jest zbliżona do płaszczyzny ekliptyki (odchyla się od niej tylko o 5,1°), nie zaś do płaszczyzny równika ziemskiego. Punkty przecięcia orbity Księżyca z płaszczyzną ekliptyki noszą nazwę węzłów orbity.
Na skutek ruchu obrotowego Ziemi obserwujemy na sferze niebieskiej wschody i zachody Księżyca oraz jego kulminację, czyli górowanie nad horyzontem, podobnie jak w przypadku Słońca i innych ciał niebieskich. Własny ruch Księżyca wokół Ziemi powoduje jednak, że tory ruchu Księżyca na sferze niebieskiej są bardziej skomplikowane niż tory Słońca i innych gwiazd.