Wśród teorii tłumaczących pochodzenie ziemskiego Księżyca współcześnie największe uznanie uzyskała teoria wielkiego zderzenia. Zgodnie z tą teorią w początkach istnienia pierwotnej Ziemi (4,53 mld lat temu) uderzyło w nią ciało niebieskie wielkości Marsa, któremu nadano nazwę Thea. Ciało to obiegało Słońce po orbicie zbliżonej do orbity ziemskiej. Po osiągnięciu wystarczająco dużych rozmiarów jego położenie na orbicie przestało być stabilne i ciało to uderzyło w Ziemię pod kątem (nie centralnie). Większość masy Thei i część płaszcza ziemskiego został wyrzucona w przestrzeń. Niewielka część utworzyła dzisiejszy Księżyc. Uważa się, że zderzenie tych dwóch ciał odpowiada za duże odchylenie płaszczyzny równikowej Ziemi od płaszczyzny orbity ziemskiej (23°27’).
Dowodami potwierdzającymi tę teorię jest przede wszystkim identyczny skład stabilnych izotopów w skałach ziemskich i księżycowych, przywiezionych na Ziemię przez ekspedycje księżycowe. Ponadto niektóre skały księżycowe wskazują na istnienie w początkowym etapie rozwoju Księżyca oceanu magmy, który mógłby powstać po stopieniu skał przez olbrzymia energię zderzenia.
Pierwotny ocean magmy skrystalizował tworząc grubą bazaltową skorupę. W późniejszym czasie powierzchnia Księżyca przekształcana była przez wulkanizm i uderzenia asteroidów i komet.