(w Egipcie, Tunezji i Maroku), wschodniej (Kenia, Tanzania, Etiopia), południowej (RPA, Namibia) oraz na wyspach Oceanu Indyjskiego ważnym źródłem dochodu państwa i obywateli jest turystyka. Turystów przyciągają plaże (np. w RPA, Egipcie, Kenii, Tunezji, czy na Seszelach), zabytki architektury (szczególnie pozostałości architektury starożytnego Egiptu), parki narodowe na sawannie (Kenia, Tanzania, RPA, Namibia) oraz kultura ludów afrykańskich (m.in. Etiopia i kraje Afryki Wschodniej). W Egipcie turystyka wytwarza nawet 10% PKB kraju, a na Seszelach prawie 17%.
Słabo rozwinięta Liberia zarabia jako tania bandera, oferując licencje statkom armatorów z różnych krajów świata. W roku 2000 przyniosło to rządowi kraju ponad 18 mln dolarów amerykańskich. W gospodarce Egiptu ważnym źródłem dochodów są dochody z usług tranzytowych za korzystanie z Kanału Sueskiego – ok. 1,8 mld USD rocznie. W Dżibuti głównym źródłem dochodów państwa są opłaty portowe i ze strefy wolnocłowej zlokalizowanej w porcie w Dżibuti, położonym strategicznie w Cieśninie Bab al-Mandab.
W wielu państwach afrykańskich ważnym źródłem dochodów dla mieszkańców są środki finansowe przesyłane im przez członków rodzin pracujących za granicą.
Głównymi partnerami handlowymi (zwłaszcza jako cel eksportu) wielu państw afrykańskich są kraje wysoko rozwinięte i nowe państwa uprzemysłowione (państwa Europy Zachodniej – często dawne metropolie kolonialne, USA, Chiny, Japonia, Indie, kraje naftowe znad Zatoki Perskiej). W ostatnich latach w Afryce rośnie rola Chin jako kupca surowców mineralnych, inwestora i oferenta bezzwrotnej pomocy finansowej.
Podejmowane są także próby ściślejszej regionalnej współpracy gospodarczej. Służyć im miało powołanie takich organizacji jak:
- Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS), powstała w 1975 roku, skupiająca: Benin, Burkina Faso, Gambię, Ghanę, Gwineę, Gwineę Bissau, Liberię, Mali, Niger, Nigerię, Republikę Zielonego Przylądka, Senegal, Sierra Leone, Togo i Wybrzeże Kości Słoniowej, w obrębie ECOWAS działa Unia Ekonomiczna i Monetarna Afryki Zachodniej skupiająca dawne kolonie francuskie i dawną portugalską kolonie Gwinea Bissau (jest to unia walutowa posługująca się frankiem CFA oraz unia celna – ustalono wspólne cła zewnętrzne);
- Wspólnota Wschodnioafrykańska (EAC), powstała po raz pierwszy w 1967 roku (istniała 10 lat) i powtórnie w 2000 roku, skupiająca: Kenię, Tanzanię, Ugandę, Burundi i Rwandę, jest to unia celna (ze wspólnymi cłami zewnętrznymi i brakiem ceł w handlu pomiędzy państwami wspólnoty), trwają prace na stworzeniem wspólnym rynkiem towarów, usług, osób i kapitału (brak przeszkód w przemieszczaniu się), w planach jest wspólna wiza turystyczna do wszystkich państw ugrupowania;
- Wspólnota Rozwoju Afryki Południowej (SADC), powstała w 1992 roku, skupiająca: Angolę, Botswanę, Demokratyczną Republikę Kongo, Lesotho, Madagaskar, Malawi, Mauritius, Mozambik, Namibię, Republikę Południowej Afryki, Seszele, Suazi, Tanzanię, Zambię i Zimbabwe, tworzą one strefę wolnego handlu (zniesienie ceł wewnętrznych).
W 1994 roku państwa EAC i SADC oraz klika innych utworzyły pod patronatem Unii Afrykańskiej (organizacja polityczna) Wspólny Rynek Afryki Wschodniej i Południowej (COMESA), strefę wolnego handlu rozciągającą się od Libii po RPA.