Równowaga wodno-elektrolitowa jest jednym z warunków utrzymania homeostazy organizmu. Zwierzęta żyjące w różnych środowiskach muszą mierzyć się z różnymi zagrożeniami, co wymusiło u nich wykształcenie odmiennych mechanizmów obronnych i procesów regulacyjnych gospodarkę osmotyczną.
Ryby słodkowodne narażone są na natężony napływ osmotyczny wody (ciało ryb jest hipertoniczne względem otoczenia), prowadzący m.in. do utraty soli z organizmu. Z tego powodu ryby musiały wykształcić takie mechanizmy, jak aktywne pobieranie soli przez komórki chlorkowe zlokalizowane w skrzelach oraz intensywną filtrację kłębuszkową.
Ryby słonowodne z kolei muszą przeciwdziałać osmotycznej utracie wody, ponieważ ich płyny ustrojowe są hipotoniczne względem otoczenia. Dlatego też u ryb zamieszkujących morza i oceany obserwuje się zdolność do aktywnego usuwania soli przez skrzela oraz ograniczeni wydalania wody w moczu.
Zwierzęta żyjące na lądzie są narażone praktycznie wyłącznie na nadmierną utratę wody, z tego względu wykształciły szereg cech temu przeciwdziałających jak nieprzepuszczalna dla wody rogowa skóra gadów lub wydalanie kwasu moczowego jako głównego produktu przemiany materii. Kwas moczowy jest gorzej rozpuszczalny w wodzie niż mocznik i amoniak, przez co możliwa jest większa resorpcja wody.