Pojęcie terroru (łac. terror – strach, straszna wieść) może być rozumiane jako stosowanie przemocy, ucisku, represji, czyli użycie środków nacisku wywołujących w człowieku strach, przerażenie, trwogę i poczucie zagrożenia. Jest to metoda będąca w użyciu już w starożytności, korzystały z niej głównie jednostki rządzące (np. tyrani) czy aparat państwowy, by wymusić na swoich poddanych posłuszeństwo, zastraszyć ich bądź wyeliminować niewygodne i nieposłuszne jednostki lub grupy.
Robert Borkowski charakteryzuje terror jako „metodę oddziaływania przemocą, zbrodnią i strachem, stosowaną przez silniejszych (państwo) wobec słabszych (obywatele). Terrorem będą więc okrucieństwa wojska, policji, tajnych agentów itp. wobec obywateli własnego lub napadniętego państwa”.
Z kolei terroryzm jest zjawiskiem znacznie późniejszym, swymi korzeniami sięgającym epoki średniowiecza, dosyć blisko terroru umiejscowionym, jednakże nietożsamym z nim. Zjawisko terroryzmu jest szersze niż pojęcie terroru – przyjmuje się zwykle, iż terror jest jednym ze środków stosowanych w działalności terrorystycznej. Terroryzm oprócz aktów przemocy (terroru), tworzą także struktura decyzyjna oraz ideologia, będąca bazą dla terrorystów, uzasadnieniem ich działań.
Nie jest to jednak jedyna zasadnicza różnica między terminami. Jak już wspomniano, terror przejawia się w agresji silniejszych wobec słabszych (tym samym czasem można go określić jako sposób sprawowania władzy – przykładem mogą być terror stalinowski czy terror jakobinów), z kolei w przypadku terroryzmu następuje odwrócenie tej sytuacji – tutaj to słabsza strona (organizacja, grupa, ugrupowanie) działa przeciwko silniejszej (np. naród, władza państwowa, społeczeństwo itd.) – i to tworzy zasadnicze rozróżnienie między terrorem a terroryzmem.
Podsumowując, podstawą podziału pomiędzy wspomnianymi pojęciami jest kwestia społecznego umiejscowienia grupy, jednostki posługującej się określonymi środkami.