Konflikt kurdyjski jest do dzisiaj nierozwiązanym konfliktem o podłożu etnicznym, związanym z dążeniem Kurdów do uzyskania niepodległości państwa Kurdystanu. Kurdowie to wielomilionowa grupa etniczna (szacuje się, że obecnie występuje około 27 milionów Kurdów), która w większości zamieszkuje teren krainy Kurdystan podzielonej między cztery sąsiadujące kraje: Irak, Iran, Syrię i Turcję. Kurdowie posiadają własną kulturę, język (z grupy indoeuropejskiej), dominującą religią jest islam sunnicki. W związku ze swoją odrębnością, grupa te jest prześladowana przez państwa, między które jest podzielona.
Kurdystan – konflikt - przebieg
Choć pewne dążenia Kurdów do uzyskania własnego państwa były widoczne już wcześniej (lata 20. i 30. XX wieku), najaktywniejsze dążenia do zyskania niepodległości prowadzone były od lat 80. ubiegłego wieku. Dużą rolę w konflikcie odegrała Partia Pracujących Kurdystanu (pod przewodnictwem Abdullaha Öcalana) – radykalnie lewicowa organizacja, stawiająca sobie za cel niepodległość Kurdystanu.
Jesienią 1984 r. akcje podejmowane przez separatystów kurdyjskich (szkolonych m.in. w Syrii i Libanie) przekształciły się w powstanie we wschodniej części Turcji, które z różnym nasileniem trwało do drugiej połowy lat 90. XX wieku. W 1992 r. tureckie siły rządowe (pod przywództwem premiera Süleymana Demirela) przeprowadziły naloty na bazy partyzantów powodując ogromne straty Kurdów. W związku z tym, że równolegle powstanie kurdyjskie trwało także na terenach Iraku ciężkie walki doprowadziły do decyzji Abdullaha Öcalana o podjęciu jednostronnego zawieszenia broni i rozpoczęciu negocjacji. Rząd turecki odrzucił jednak kurdyjską propozycję i podjął ofensywę armii tureckiej, która miała na celu likwidację partyzantów.
W 1999 r. siły tureckie pojmały Abdullaha Öcalana, który wezwał PKK do złożenia broni. Zawieszenie konfliktu trwało do 2004 r. - rozpoczęło się ponownie w czerwcu i trwało do 2012 r.
Od stycznia 2013 r. prowadzony jest proces pokojowy uzgodniony przez władze Turcji i A. Öcalana. Warunkami pokoju jest m.in. rozbrojenie rebeliantów i opuszczenie przez nich terytorium Turcji w zamian za umożliwienie nauki j. kurdyjskiego w szkołach, stosowanie go w administracji, poszerzenie praw Kurdów. Przebieg procesu pokojowego jest hamowany poprzez obustronne niedotrzymywanie warunków ustaleń, jest on jednak ważnym krokiem w kierunku rozwiązania konfliktu, w którym zginęło już ponad 40 tysięcy osób.