Abchazja, Adżaria i Osetia Południowa – konflikty - przyczyny
Żeby zrozumieć przyczyny konfliktu gruzińskiego trzeba zwrócić się ku historii – od wieków na terenie kraju rywalizowały ze sobą wpływy perskie i tureckie. Obecnie kraj jest silnie zróżnicowany pod względem religijnym – mieszka w nim ludność chrześcijańska oraz znaczna mniejszość muzułmańska. Ważną przyczyną konfliktu może być także rywalizacja o gruzińskie ropociągi i złoża gazu.
Abchazja, Adżaria i Osetia Południowa – konflikty - przebieg
Gdy ZSRR chylił się ku upadkowi, w poszczególnych republikach radzieckich odbywały się referenda, które miały zadecydować o losach poszczególnych republik. Gruziński parlament nie zdecydował się na udział w tym referendum (warto podkreślić, że zdecydowała się Abchazja, która w zdecydowanej większości wybrała pozostanie w ZSRR – Abchazja znajdowała się na terenie Gruzińskiej SRR).
9 kwietnia 1991 r. Rada Najwyższa Republiki Gruzji reaktywowała niepodległość kraju nawiązując do osiągnięć z roku 1918 r. Prezydentem kraju został Zwiada Gamsachurdii. Jednocześnie w Abchazji zadecydowano o suwerenności (status republiki związkowej) i zawiązaniu federacji z Gruzją – przyznano wówczas, iż władze Gruzji nie mają prawa decydować o włączeniu Abchazji w skład swojego kraju.
Podobne problemy dotyczyły także Osetii Południowej– krainy zamieszkiwanej przez gruzińską mniejszość (ok 30%). W referendum przeprowadzonym w Osetii w styczniu 1992 r. 99% głosujących opowiedziała się za oderwaniem od Gruzji i przyłączeniem Osetii do Rosji. Pierwszym prezydentem niepodległej Osetii Południowej był Ludwig Czibarow. W chwili odrywania się od Gruzji Osetia Południowa znajdowała się w zapaści gospodarczej i otrzymywała środki pomocowe z rosyjskiej Osetii Północnej. Proces pokojowych rozmów między Gruzją a Osetią rozpoczął się w 1997 r. Od tego roku rozmowy są prowadzone systematyczne, a granice Osetii Południowej pozostają otwarte.
W przypadku Adżarii prowincja nie rościła sobie prawa do niepodległości, ale chciała uzyskać daleko idącą autonomię. Warto tutaj przytoczyć nazwisko Asłana Abaszydze, przywódcy Adżarii.
Do roku 1993 r. trwała tzw. gorąca faza konfliktów gruzińskich, które następnie uległy – jak można to określić – zamrożeniu. Sytuacja taka trwała do 2003/2004 r. Wówczas prezydentem Gruzji został Michaił Saakaszwili, który rozpoczął ważne reformy państwowe i współpracę z państwami Zachodu. Pokojowe przejęcie władzy przez Saakaszwilego określane jest jako tzw. rewolucja róż.
W 2004 r. doszło także do zmian w relacjach z Adżarią – mieszkańcy prowincji obalili Asłana Abaszydze i przywrócili Adżarię Gruzji. 5 lipca prezydent Gruzji podpisał dekret o statusie Adżarskiej Republiki Autonomicznej, pozostawiając w jej gestii takie sprawy jak oświata, budownictwo itp. (obronność przejął rząd centralny).
Jeśli chodzi o relację z Abchazją to Saakaszwili również zaproponował jej znaczną autonomię, ale po odmowie – doszło do działań zbrojnych.
W przypadku Osetii starcia rozpoczęły się już na przełomie 2003 i 2004 r. i trwały przez kolejne lata mimo wielu pomysłów na rozwiązanie konfliktu i zaangażowania innych krajów (m.in. Francji, Łotwy, Ukrainy), a także ONZ, UE i OBWE. Sytuacja zaogniła się w roku 2008 r. kiedy to doszło do pięciodniowej wojny między wojskami rosyjskimi a gruzińskimi na terenie Osetii Południowej. Wojna ta, a także brak oficjalnego zakończenia konfliktu gruzińskiego (w który – ze względu na surowce naturalne są także bezpośrednio lub pośrednio zaangażowane inne państwa) sprawia, że sytuacji w regionie nie można nazwać stabilną.
