Tragizm jest kategorią estetyczną niewątpliwie dominującą w „Procesie” Franza Kafki. Jego istota polega na nierozwiązalności sytuacji, w której znalazł się główny bohater, co w rezultacie prowadzi do jego dramatycznej śmierci. Tragizm manifestuje się również na poziomie kreowanej w tekście atmosfery zagrożenia i lęku oraz skrajnej alienacji.
Człowiek w sidłach bezdusznej instytucji
Głównym źródłem tragizmu „Procesu” jest nierozwiązalny konflikt Józefa K. z panującym prawem. Jednocześnie konflikt ten ma charakter absurdalny, ponieważ bohater nie zna postanowień prawa, ani też nie ma pojęcia, o co został oskarżony. W tej sytuacji Józef K. nie może się bronić i udowodnić swojej niewinności. Cokolwiek uczyni, nie znajdzie to uznania w oczach sądu i nie doprowadzi do oczyszczenia go z zarzutów. Co więcej, usilne próby bohatera zmierzające do wyjaśnienia absurdalnej sytuacji przynoszą odwrotne skutki. Józef K. staje się coraz bardziej obciążony wyimaginowanym przewinieniem i wreszcie zapada na niego wyrok śmierci.
Wina tragiczna
Bardzo istotną cechą tragizmu „Procesu” jest tragiczna wina bohatera. Jednocześnie stanowi ona najbardziej absurdalny element całej powieści. Józef K. ma świadomość,