Renesans, nazywany w Polsce także odrodzeniem, to epoka literacka, która nastąpiła po średniowieczu. Renesansowi twórcy i myśliciele chcieli doprowadzić do odrodzenia życia intelektualnego i duchowego w Europie. Szczególnie inspirowali się dorobkiem kultury antycznej. Osiągnięcia literatury i filozofii starożytnej uważano za wzór do naśladowania. W renesansie zaczęto więc badać dzieła twórców starożytnej Grecji i Rzymu, którzy nie byli zbyt popularni w średniowieczu. Uważnie czytano dzieła rzymskich starożytnych poetów, np. Safony czy Horacego. Dużym zainteresowaniem cieszyła się również tragedia grecka. Jan Kochanowski, pisząc tragedię „Odprawa posłów greckich”, inspirował się „Iliadą” Homera. Jest to pierwszy polski dramat oparty na wzorcach antycznych.
Tragiczny los jednostki i zbiorowości w „Odprawie posłów greckich” Jana Kochanowskiego
Akcja dramatu rozgrywa się w przededniu wybuchu wojny trojańskiej. Do Troi przybywa dwóch posłów greckich z żądaniem uwolnienia porwanej przez Aleksandra (Parysa) Heleny. Trojańczycy naradzają się w tej sprawie, szybko dzieląc się na dwa obozy. Największym orędownikiem pokoju z Grekami jest Antenor, polityk trojański i doradca króla Priama. Bohater ten obawia się, że niepotrzebny upór doprowadzi do wojny. Nie chce pozwolić na to, żeby wina jednego człowieka sprowadziła nieszczęście na całe społeczeństwo. Antenor myśli o dobru wspólnym, jest skłonny do kompromisów i ustępstw, ponieważ na pierwszym miejscu stawia pokój. Próbuje namówić upartych i skorumpowanych posłów trojańskich do oddania Heleny. Politycy stają jednak po stronie Aleksandra, który przekonuje ich populistycznymi hasłami. Antenor ponosi klęskę, ale nie przestaje walczyć o przyszłość miasta. Prosi króla Priama, żeby przygotował miasto na nieuchronny atak Greków. Los Antenora jest tragiczny. Bohater ten od początku skazany jest na porażkę, ponieważ racjonalne argumenty na ogół przegrywają z emocjami i populizmem. Klęska jego stronnictwa oznacza tragedię dla całego miasta. Wojna z potężnymi i zmotywowanymi do walki Grekami nie może skończyć się zwycięstwem Troi. Bohaterem tragicznym jest więc cała społeczność trojańska. Ludność zapłaci najwyższą cenę za głupotę i niezdecydowanie rządzących.
Tragiczny los jednostki i zbiorowości w „Antygonie” Sofoklesa
Tragedia Sofoklesa opisuje losy rodu Labdakidów, na którym ciąży klątwa. Przedstawicielką tego rodu jest tytułowa Antygona, córka Edypa i Jokasty. Bohaterka łamie zakaz Kreona, władcy Teb, urządzając pogrzeb swojemu bratu. Zostaje za to skazana na karę śmierci. Śmierć Antygony pociąga za sobą szereg innych nieszczęść. Zakochany w bohaterce syn władcy postanawia popełnić samobójstwo. Żona Kreona również się zabija, kiedy dowiaduje się o śmierci syna. W tragedii Sofoklesa tragiczny los jednostki związany jest nierozerwalnie z nieszczęściem całej zbiorowości. Bohaterowie nie są w stanie uciec przed swoim przeznaczeniem. Wszyscy muszą się zmierzyć z tragizmem własnego losu.