Geneza
Przypowieść o zaginionej owcy znalazła się w Nowym Testamencie, w Ewangelii świętego Łukasza. Jezus opowiedział ją faryzeuszom, ponieważ krytykowali go za przebywanie w towarzystwie celników i grzeszników. Była ona więc częścią retoryki obronnej, której Jezus używał w relacjach z atakującymi go przeciwnikami. Przypowieść ta w skróconej wersji pojawia się również w Ewangelii świętego Mateusza.
Czas i miejsce akcji
Czas akcji przypowieści jest nieokreślony. Można powiedzieć jedynie, że to czas zagubienia i poszukiwania owcy. Miejscem wydarzeń jest z kolei pustynia, na której zostają pozostawione owce, następnie bliżej nieopisany teren geograficzny, na którym pasterz próbuje znaleźć zaginione zwierzę i dom, w którym potem wydaje ucztę. Czasoprzestrzeń jest więc pozbawiona wszelkich znamion konkretu.
Interpretacja
Alegoryczny sens przypowieści o zaginionej owcy wyjaśnia sam Jezus, mówiąc, że chodzi tu o przedstawienie nieba, w którym panuje większa radość z powodu nawrócenia jednego grzesznika niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu ludzi sprawiedliwych. Chrystus w ten sposób tłumaczy, dlaczego przebywa głównie wśród osób powszechnie uważanych za niemoralne. Pasterz z przypowieści jest alegorią Boga, natomiast zagubiona owca to człowiek grzeszny, który zboczył z właściwej drogi. Historia ta pokazuje ogrom Bożej miłości do każdej istoty ludzkiej, a przede wszystkim tej, która potrzebuje duchowej pomocy. Stwórca tak bardzo kocha grzesznika, że jest gotów zostawić wszystko dla jego ocalenia.
Opowieść na poziomie moralistycznym mówi, że duchowego przewodnika potrzebuje przede wszystkim ten, kto się zagubił i że wszyscy ludzie mają taką samą wartość, niezależnie od tego, jakie czyny popełniają.