ziemię. Położono go na łóżku, a pani Michonneau sprawdziła ramię. Ukazały się litery – Vautrin był zbiegłym galernikiem. Eugeniusz poszedł na spacer, gdyż wszystkie te wydarzenia przytłoczyły go. Gdy wrócił, Vautrin uśmiechnięty stał już o własnych siłach. Bianchon, student medycyny. zażartował, że zasługuje on na przydomek Ołży-Śmierć, jaki niedawno usłyszał z ust pani Michonneau. W tej chwili do pensjonatu wchodzi policja i Vautrin zostaje aresztowany. Mężczyzna przyznaje się do wszystkich zarzutów. Dowiedziawszy się, że to pani Michonneau go wydała, nazywa ją starą wiedźmą i szpiegiem. Eugeniusza zaś zapewnia o swojej przyjaźni.
Po wyjściu policji wszyscy rozmawiają tylko o Vautrinie. Pensjonariusze postanawiają, że nie chcą już mieszkać z panią Michonneau. Mówią pani Vauquer, aby kazała jej się wynieść, w przeciwnym razie wszyscy się wyprowadzą. Gospodyni prosi ich jeszcze, by nie zmuszali jej do tego, gdyż właśnie straciła jednego pensjonariusza, nie może tracić kolejnych. Pensjonariusze są jednak nieprzebłagani. Pani Vauquer prosi więc panią Michonneau, aby się spakowała, Poiret odchodzi razem z nią. Przychodzi też wiadomość, że pani Couture razem z Wiktoryną wyprowadzają się do ojca dziewczyny. Pani Vauquer rozpacza.
Ojciec Goriot wraz z Eugeniuszem jadą do nowego apartamentu studenta. Starzec jest bardzo podniecony, że zje dziś obiad w towarzystwie córki. Mieszkanie było pięknie i gustownie urządzone, a pani de Nucingen okazywała Eugeniuszowi bardzo wiele czułości. Gdy Rastignac wrócił do pensjonatu z Goriotem, pani Vauquer wciąż była w rozpaczy.
Następnego dnia Eugeniusz otrzymał list od hrabiny de Beauseant, który zawierał zaproszenie dla niego i Delfiny na od dawna zapowiadany wielki bal w jej pałacu. Pani de Nucingen bardzo ucieszyła się z zaproszenia, od dawna chciała poznać hrabinę.
Nazajutrz Eugeniusz i ojciec Goriot mieli oczekiwać na tragarza, który przyjedzie po ich rzeczy. Chłopak poprosił Goriota, by zabrał też jego rzeczy, a sam poszedł na wykłady. Wrócił jednak wcześniej i gdy siedział w swoim pokoju, przyszła Delfina. Zrozpaczona poinformowała ojca, że mąż chce, by dała mu jeszcze rok do rozliczenia się z posagu, gdyż teraz musiałby ogłosić upadek swoich interesów. Mówi, że mąż ją szantażuje, a jego interesy najprawdopodobniej są nieczyste. W czasie gdy rozmawiali, nadjechał powóz pani de Restaud. Anastazja była w jeszcze gorszym położeniu. Mówiła o długach jej kochanka, który przegrał wszystkie pieniądze, o tym, jak sprzedała rodowe klejnoty męża, by mu pomóc, a hrabia teraz nią gardzi. Potrzebowała więcej pieniędzy, by spłacić długi kochanka. Ojciec Goriot był zrozpaczony, nie wiedział jak pomóc córkom, nie miał już żadnych pieniędzy. W tej chwili wszedł Eugeniusz, który słyszał wszystko ze swojego pokoju i zaproponował Anastazji, że da jej pieniądze. Kobieta początkowo była wściekła, że chłopak zna jej problemy, jednak później przyjęła pomoc.
Eugeniusz odwiózł Delfinę do domu, ale zaniepokojony stanem Goriota wrócił szybko do pensjonatu. Bianchon, który obserwował starca przy kolacji, powiedział Eugeniuszowi, że Goriot lada chwila dostanie udaru mózgu.
Wieczorem w teatrze Rastignac próbował delikatnie przekazać Delfinie, że z jej ojcem nie jest dobrze. Kobieta jednak nie bardzo się tym przejęła stwierdzając, że ojciec jest silny. Pani de Nucingen powiadomiła Eugeniusza, że cały Paryż będzie na jutrzejszym balu, gdyż wszyscy mówią tylko o tym, że pan d’Ajuda się żeni.
Na noc Eugeniusz został w nowym apartamencie, a na śniadanie przyjechała do niego Delfina i dopiero później udał się do pensjonatu. Już w