Exodus
„Exodus”, czyli wyjście Izraelitów z Egiptu to jedno z najważniejszych wydarzeń w całej historii narodu żydowskiego. Wspomnienie o tym fakcie nie przypadkiem poprzedzało dekalog:
Jam jest Pan Bóg Twój, który Cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Szczegółowa relacja o Mojżeszu i wyprowadzeniu Żydów znajduje się w Księdze Wyjścia, należącej do Pentateuchu Mojżesza. Exodus jest wydarzeniem, które zapoczątkowuje istnienie Hebrajczyków jako narodu. Wyjście z Egiptu pod przewodnictwem Mojżesza, jakie miało miejsce w XIII w. p. n. e., to pierwsze wspólnotowe doświadczenie historyczne Żydów, a ponadto takie, w którym Bóg wyraźnie ingeruje w losy swojego narodu. To za sprawą tak zwanych dziesięciu plag egipskich, które Jahwe zsyła na Egipcjan, faraon wydaje ostatecznie zgodę na odejście Izraelczyków. Ponadto Jahwe nie opuszcza Hebrajczyków na wszystkich etapach wędrówki, czyniąc kolejne cuda.
Exodus symbolicznie nawiązuje do pierwszego „wyjścia”, jakie zostało opisane w Księdze Rodzaju, czyli do wygnania ludzi z Raju. Jak pisze jednak Soren Kirkegaard, o ile to pierwsze miało przesłanie negatywne, było bowiem przymusowym opuszczeniem przestrzeni bezpiecznej. O tyle, Exodus jest symbolem dobrowolnego wyjścia w przestrzeń nadziei, czyli poszukiwania Ziemi Obiecanej. Wyprowadzenie Izraelitów z Egiptu stanowi więc znak odzyskania wolności. Ponadto wydarzenie to jest symbolem Bożej obietnicy, wedle której Bóg zawsze ocali swój wybrany naród w chwili niebezpieczeństwa.
Echa exodusu odnajdujemy we wszystkich późniejszych księgach Starego Testamentu, zarówno w tekstach proroczych, jak i na przykład w psalmach. W sensie eschatologicznym opowieść ta stanowi zapowiedź zbawienia całej ludzkości, natomiast w mesjańskim, zapowiedź przyjścia Mesjasza. Jak pisze Wilfrid:
Exodus jest dla Starego Testamentu i judaizmu tym, czym życie, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa są dla Nowego Testamentu oraz chrześcijaństwa. Dla chrześcijan zaś to, co Jezus doprowadził do spełnienia, było celem Exodusu.