Joseph Grand
Urzędnik pracujący z marne pieniądze w merostwie. „Był to mężczyzna pięćdziesięcioletni, o żółtym, długim i zagiętym wąsie, o wąskich ramionach i chudych członkach”, „Długi i chudy, pływał w ubraniach, które kupował zawsze zbyt wielkie, w złudzeniu, że będą się nosić dłużej”.
Stary znajomy doktora Rieux, w opinii lekarza prawdziwy bohater tego okresu:
(…) jeśli trzeba koniecznie, by jakiś bohater znalazł się w tym opowiadaniu, narrator proponuje właśnie tego nieefektownego i skromnego bohatera, który miał tylko dobre serce i pozornie śmieszny ideał (…).
Ów śmieszny ideał, tworząc książkę, tak bardzo dążył do perfekcji, że przez całą powieść, udało mu się napisać tylko jedno zdanie. Dobre serce Granda przejawia się w bezinteresownej pomocy, jaką gotów był nieść potrzebującym – to on ratuje Cottarda przed samobójstwem.
Jest człowiekiem skromnym, nieśmiałym, oddanym swojej pracy, którą wykonuje sumiennie. Należy do nielicznych, którym dane jest wyzdrowieć.
Michael
Mężczyzna w podeszłym wieku, oddany swojej pracy dozorcy kamienicy. Jako pierwszy pada ofiarą zarazy.
Othon
Sędzia śledczy, służbista, człowiek powściągliwy, nieokazujący emocji. Kiedy pojawia się z dwójką dzieci w restauracji,
(…) jest wysokim, chudym mężczyzną ubranym na czarno, w sztywnym kołnierzyku. Środek czaszki ma łysy, a z prawej i lewej kępki siwych włosów. Małe, okrągłe i ostre oczy, cienki nos i wąskie usta nadają mu wygląd dobrze wychowanej sowy (…).
Bohater nie budzi sympatii, doktorowi nie podoba się szczególnie jego stosunek do dzieci, które traktuje jak tresowane psy. Po śmierci syna popada w rozpacz, dopiero ta tragedia otwiera mu oczy na ogrom cierpienia. Mobilizuje się i dołącza do formacji sanitarnych. Jest jedną z ostatnich ofiar zarazy.
Filip
Syn Othona, dziecko, które mimo zastosowania serum Castela, umiera w szpitalnym łóżku, przeżywając wcześniej straszne cierpienia.
Stary astmatyk
Hiszpan, pacjent Rieux:
(…) z zawodu kramarz, mając pięćdziesiąt lat doszedł do wniosku, że dosyć już zrobił. Położył się i odtąd nie wstał więcej, choć pozycja stojąca nie pogarszała choroby. Przy pomocy niewielkiej renty dożył siedemdziesięciu pięciu lat, które dźwigał wesoło (…).
Całe dnie spędza w łóżku, a jednak jest świetnie poinformowany, ponieważ chętnie słucha wiadomości i plotek. Tarrou podejrzewał nawet, że może być świętym.
Pani Rieux
Matka doktora, Była to mała kobieta o włosach przyprószonych srebrem, o oczach czarnych i łagodnych”. Przybyła do syna, by opiekować się nim w czasie, gdy jego żona przebywała w sanatorium. Jej obecność i wewnętrzny spokój pomagały doktorowi przetrwać trudny okres.
Żona doktora Rieux
Kobieta około trzydziestoletnia, cierpi na ciężką chorobę, która skłania ją do wyjazdu do sanatorium. Umiera, zanim doktor może się z nią spotkać.
Doktor Richard
Sekretarz generalny syndykatu lekarzy w Oranie, uznany specjalista. Mimo ważnych sygnałów, nie chce przyznać, że na miasto spadła zaraza, zwleka z ogłoszeniem epidemii, choć ma największe możliwości przeciwdziałania jej skutkom. Umiera niedługo po tym, jak obwieszcza, że choroba ustępuje.
Dr Castel
Starszy kolega Rieux, ma odwagę nazywać rzeczy po imieniu. Jest przekonany, że miasto zostało zaatakowane przez dżumę i przygotowuje serum, które po wielu nieudanych próbach w końcu okazuje się skutecznym lekiem. On również pada ofiarą choroby.