Franciszek Kniaźnin, Do gwiazd – analiza i interpretacja

Jest to kolejny utwór Kniaźnina o charakterze ody lub hymnu, w którym poeta wyraża zachwyt nad pięknem nocnej natury. Tak naprawdę jednak jest to liryk miłosny, pochodzący z tomu Erotyków. Tytułowe gwiazdy traktuje raczej jako towarzyszy miłosnego wyznania, które kieruje w stronę ukochanej:

Skry zło­tej nocy, gmi­nie ja­sno-lśnią­cy,
Drob­niuch­ni bra­cia, wy­so­cy miesz­kan­ce!
Co na pod­nie­biu, ogień mie­cąc drżą­cy,
Sta­cza­cie cisz­kiem nie­po­myl­ne tań­ce.

Podmiot wylicza komplementy pod adresem wdzię­ków przy­jem­ne i słod­kich piesz­czo­t wybranki jego serca. Ostatnia strofa wiersza stanowi esencję całej apostrofy i podkreślenie jej lirycznego charakteru:

Po cóż wy te­raz z tego nieb ogro­mu,
Gdzie go­re­ją­cych nic ogniów nie gasi,
W szczu­płe okien­ko do ni­skie­go domu
Blask swój rzu­ca­cie? Nie uj­rzy­cie Kasi!

W tym fragmencie poetyckiej wypowiedzi rozumiemy, że monolog skierowany do gwiazd jest tak naprawdę przykrywką dla historii prawdziwych losów ludzkich. Relacja dwojga ludzi została tu przedstawiona za pomocą licznych aluzji i napomknieniach. Koniec tej historii nie jest jednak szczęśliwy:

Blask swój rzu­ca­cie? Nie uj­rzy­cie Kasi!

Erotyk Do gwiazd jest przykładem utworu, w którym Kniaźnin dokonuje zestawienia radosnej, sielankowej wizji świata z trudnymi i bolesnymi ludzkimi doświadczeniami.