Bohater
Bezimienny, raz jest to mały chłopak, innym znów razem - dorosły mężczyzna. W dramacie nosi różne imiona: Dzidek, Janek, Kaziu, Władek, Tadzio. Nie jest istotny jego wygląd zewnętrzny.
Zawód, jaki wykonuje Bohater, nie jest jasny – mowa o tym, iż jest dyrektorem instytutu, dyrektorem operetki oraz poetą. Wyznaje wszystkie swoje dziecięce grzechy. Mówi o tym, jak kradł kiełbasę, podjadał cukier z cukierniczki i podglądał kobiety. Przyznaje się także, że podawał swojej babci strychninę w herbatnikach. Nosił się nawet z myślą pozbycia się własnego ojca.
Bohater nie może otrząsnąć się z dramatu, jaki przeżył podczas wojny. Mówi o sobie, że jest skażony wojną, że polował na ludzi w lasach. W rzeczywistości był partyzantem. Czyszcząc broń, nieumyślnie zabił swojego podwładnego, niejakiego Wronę. Zostawił swoją dziewczynę, Olgę, której w czasie wojny obiecywał małżeństwo. Zrobił to, gdyż myślał, że nie przeżyją. W ten sposób chciał dać jej i sobie trochę nadziei na przyszłość.
Wiadomo, że był w Paryżu, gdzie miał okazję zwiedzać zabytki i poznawać zwyczaje kulinarne Francuzów.
Ma problemy z określeniem sensu swojego życia. Sam mówi o sobie: „Właściwie to nie wiem, co robić dalej. Jak się żyje, to trzeba jeszcze grać. Trzeba prowadzić kartotekę”. Jest zażenowany swoją wcześniejszą postawą życiową. Mówi, że wstydzi się tego, że „klaskał” (popierał władzę komunistyczną). Nie potrafi zapomnieć tego etapu życia.
Jest samotnikiem. Z nikim nie utrzymuje kontaktu: ani z rodziną, ani z przyjaciółmi. Dręczą go koszmary z przeszłości. Wstydzi się tego, że jest poetą. Mówi: „niełatwo być poetą w naszych czasach”. Bohater przeżywa kryzys egzystencji i tożsamości.
Postacie drugoplanowe (epizodyczne)
Postacie, które pojawiają się na scenie, nie są wyraziste. Określane są cechami charakterystycznymi swojego wyglądu bądź zachowania, np.: żywa pani, tłusta kobieta, pan z przedziałkiem, pan w cyklistówce.
Pojawiają się na scenie niejako tylko po to, by wygłosić swoje kwestie. Od nich zależy zachowanie głównego bohatera dramatu, jednak brak którejkolwiek z postaci lub zamiana kolejności ich pojawiania się na scenie, nie zmieniłyby przesłania dramatu ani jego sensu.
Postacie drugoplanowe pochodzą zarówno z przeszłości bohatera, jak i z teraźniejszości. Są wśród nich osoby nieżyjące lub też omyłkowo zaglądające do mieszkania bohatera. Jedne z nich miały wpływ na Bohatera w przeszłości, inne pojawiają się niejako bez związku z nim.
Chór starców
Stanowi parodię chórów z klasycznych dramatów antycznych. Chór zachęca Bohatera do działania, doszukuje się podtekstów w jego wypowiedziach. Jego słowa irytują Bohatera do tego stopnia, iż w pewnym momencie bierze nóż i zabija starców.