 |
| Arystoteles i Platon. Fragment „Szkoły ateńskiej” Santiego |
Arystoteles żył w latach 384 – 322 p.n.e. Pochodził z rodziny medyków, jego ojciec był nadwornym lekarzem króla macedońskiego. Arystoteles urodził się i wychował na Półwyspie Trackim. Jako młodzieniec przybył do Aten i został uczniem Platona. Przebywał w Akademii aż do śmierci swojego mistrza, później zaś udał się do Assos w Azji Mniejszej.
W 343 r. p. n. e. Filip Macedoński uczynił Arystotelesa nauczycielem młodego Aleksandra, późniejszego władcy Grecji. Kiedy jednak Aleksander Wielki ruszył na Azję, Arystoteles uznał, że naruszył on najważniejsze zasady, które mu wpajał i opuścił króla. Wrócił do Aten i w Likeionie założył słynną „szkołę perypatetycką”. Nazwa prawdopodobnie pochodzi od zwyczaju filozofów, który polegał na chodzeniu w trakcie dyskusji. Pod koniec życia z powodu ruchu antymacedońskiego udał się do Chalkis i tam zmarł.
Twórczość
Arystoteles był filozofem, który zajmował się niemal każdą dziedziną wiedzy, więc jego dorobek i wkład w kulturę, sztukę i naukę europejską jest ogromny. Najważniejszymi zachowanymi filozoficznymi pismami Arystotelesa są dialogi „Protreptyk” i „O filozofii”.
Najistotniejszymi dziełami z zakresu logiki są „Analityki” (o wnioskowaniu i dowodzeniu) i „Topika” (o sztuce sporu). Zachowały się również jego pisma z dziedziny fizyki i metafizyki. Bardzo istotne są natomiast teksty dotyczące polityki i etyki: „Etyka nikomachejska”, „Polityka”. Filozof stworzył też podwaliny wiedzy teoretycznoliterackiej w dziele „Poetyka”.