Wiaczesław Mołotow - biografia

Wiaczesław Michajłowicz Mołotow urodził się 9.03.1890 roku w Kukarce, jako syn średnio zamożnego kupca. Podobnie jak u wielu innych bolszewików, zaadoptował on pseudonim konspiracyjny („Mołotow”, od młota) jako swoje nazwisko, które oryginalnie brzmiało Skriabin. Odebrał podstawową naukę w szkołach w Kazaniu, dość prędko zaczął się też interesować ruchem socjalistycznym. W 1906 roku wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji, w czasie jej rozpadu poparł stanowisko bardziej radykalnego ugrupowania bolszewików. W czasie swojej działalności przedrewolucyjnej był dwukrotnie aresztowany, był też przejściowo zesłany na Syberię. W roku 1912 był jednym ze współorganizatorów gazety „Prawda”.

Po wybuchu I wojny światowej Mołotow dalej pracował na rzecz bolszewików, w roku 1917 będąc jednym z twórców przewrotu, znanego jako rewolucja październikowa. W latach wojny domowej w Rosji nie uczestniczył bezpośrednio w walkach, pracował jednak na rzecz partii komunistycznej na Ukrainie. Po zakończeniu walk powrócił do Moskwy, wszedł w skład Politbiura – najwyższego organu kontrolnego państwa radzieckiego. Był już w tym czasie silnie związany politycznie z Józefem Stalinem, który uważał go za użytecznego sojusznika. Podczas walk o władzę po śmierci Lenina stawał lojalnie po stronie Józefa Stalina, co pozwoliło mu później w zrobieniu kariery w Partii i uniknięciu czystek z lat 1937 – 1939. W latach 1930 – 1941 stał na czele Rady Komisarzy Ludowych.

Najbardziej znanym epizodem życia Mołotowa jest jego kariera jako ministra spraw zagranicznych, w latach 1939 – 1949. Był jednym z dwóch sygnatariuszy paktu pomiędzy ZSRR i III Rzeszą, podpisanego 23.09.1939 roku. Był później wielokrotnie wyznaczany do roli odpowiedzialnego za dobre stosunki z nowym „sojusznikiem”. Po II wojnie światowej odbywał również rozmowy z delegatami zachodnimi, tym razem w celu ustalenia przyszłości pokonanych Niemiec.

Po II wojnie światowej Mołotow był stopniowo odsuwany od władzy, udało mu się jednak szczęśliwie przetrwać aż do śmierci Stalina w roku 1953. Nieszczęśliwie dla siebie, poparł jednak podczas walk o władzę grupę związaną z Ławrientijem Berią, po jego śmierci zaś starał się zwalczać Chruszczowa.  Karnie przesunięty na stanowisko ambasadora w Mongolii, został w roku 1961 wykluczony z Partii. Po odsunięciu od władzy Chruszczowa był jednak stopniowo rehabilitowany i ponownie przyjęty do partii komunistycznej w roku 1984. Ostatecznie zmarł 8.11.1986, jako jeden z ostatnich żyjących bolszewików – twórców rewolucji październikowej.