„Państwo to ja” – jest to słynne zdanie przypisywane królowi Francji Ludwikowi XIV, zwanego również Królem Słońce. Faktycznie władca ten w okresie swojego panowania, za sprawą swojej polityki wewnętrznej, dążył do całkowitego scentralizowania władzy królewskiej. Dochodziła do tego również jego agresywna polityka zagraniczna, za sprawą której chciał aby Francja stała się największą potęgą nowożytnej Europy.
Ludwik XIV – Polityka Wewnętrzna
Król Słońce w kwestiach polityki wewnętrznej dążył do pozbawienia arystokracji władzy politycznej oraz do tłumienia wszelkich przejawów buntu. Najważniejszych członków arystokracji francuskiej zgromadził w Wersalu. Tam też mógł ich kontrolować, a za sprawą łapówek zdobywał sobie poparcie przedstawicieli tej grupy społecznej.
Słynne stwierdzenie Ludwika XIV „państwo to ja” – sam trzymał ster rządów, pozostając jedynym prawodawcą i najważniejszym sędzią. W praktyce monarcha nie podlegał żadnej kontroli. Jego siła wyrosła przede wszystkim z aparatu władzy stworzonego przez dwóch kolejnych pierwszych ministrów – Richelieu oraz Mazarina. Po śmierci tego ostatniego, aby nie dzielić się władzą z nikim – Ludwik likwiduje urząd pierwszego ministra.
W polityce wewnętrznej dążył do zachowania równowagi między głównymi siłami społecznymi królestwa. Za jego panowania wzrosła ekonomiczna rola mieszczaństwa, bowiem w polityce kierował się zasadami merkantylizmu. W roku 1685 władca uchylił edykt nantejski, co spowodowało masową emigracje hugenotów. W efekcie dzięki temu zlikwidował ostatnią zorganizowaną opozycje w państwie.
W toku panowania Ludwika XIV nastąpił ponadto upadek starego systemu administracyjnego. Pozbawiono go wówczas realnego znaczenia w państwie. Natomiast parlament paryski stał się królewskim sądem najwyższej instancji. Wprowadzono również system policyjny – policja bezpośrednio podlegała królowi, dzięki czemu można było aresztować człowieka bez wyroku sądowego.
Ludwik XIV – Polityka zagraniczna
Układ sił w Europie ukształtowany w wyniku wojny trzydziestoletniej utrzymał się przez następne dziesięciolecia. Po okresie kryzysu wewnętrznego spowodowanego wojnami religijnymi, Francja weszła za panowania Henryka IV Burbona, Ludwika XIII oraz Ludwika XIV w okres budowy podstaw nowożytnej państwowości. Absolutystyczne dążenia Burbonów w polityce wewnętrznej przekładały się na agresywną politykę zagraniczną. Była ona skierowana przede wszystkim przeciwko austriackim oraz hiszpańskim Habsburgom.
Król Słońce toczył długotrwałe konflikty zbrojne z Hiszpanią. W latach 1667 – 1668 o Flandrię, a następnie w latach 1672 – 1679 o Holandię. W skutek tych wojen strona francuska zdobyła liczne obszary w tym m. in. Palatynat Reński oraz Alzację.
Ponadto w okresie swojego panowania przedstawiał zdecydowaną politykę antypapieską – doprowadziło do otwartego konfliktu. W skutek wszystkich działań monarchy francuskiego na arenie międzynarodowej, uformował się ostatecznie sojusz antyfrancuski – Liga Augsburska.
W skład Ligi wchodziły wówczas państwa południowo niemieckie, Hiszpania, Holandia oraz Szwecja i Anglia. Ostatecznie jednak żadnej ze stron konfliktu nie udało się przeciągnąć zwycięstwa na swoją stronę. Okres dziewięcioletniej wojny został zakończony w roku 1697 – zawarcie pokoju w Ryswick.
Poza wojnami na obszarze Europy, w czasie rządów Ludwika prowadzono również intensywną ekspansję kolonialną. Wówczas też znacząco powiększyły się zamorskie posiadłości francuskie. W toku wojny toczonej z Holandią w latach 1672 – 1678, strona francuska zajęła m. in. Tobago oraz część należącej do Holandii faktorii, znajdujących się na obszarze zachodniej Afryki.