Długoletni okres rządów Ludwika XIV – od roku 1643 do 1715, stał się modelowym przykładem nowożytnej monarchii absolutnej. Pomimo, iż król pozostawał w okresie swoich rządów jedynym prawodawcą oraz najwyższym sędzią, to swoją wysoką rolę polityczną zawdzięczał przede wszystkim pierwszym ministrom z okresu panowania swojego ojca oraz regencji matki. Richelieu oraz Mazarin stworzyli bowiem dla monarchy aparat władzy, dzięki któremu Ludwik XIV posiadał władzę całkowitą we Francji.
Po śmierci Mazarina, król francuski zdajać sobie sprawę z wielkich wpływów jakie posiadali poprzedni pierwsi ministrowie – zlikwidował ten urząd, aby od tej pory nie dzielić się już władzą z nikim. Od tego momentu Ludwik obsadzał najważniejsze stanowiska w państwie osobami pochodzącymi z mieszczaństwa.
Wśród nich znalazł się również Jean Baptiste Colbert, który kierował od roku 1665 całą administracją państwową. Jednak gdy wymarło i to pokolenie, monarcha zaczął otaczać się osobami niekompetentnymi, przez co ostatnia faza jego rządów nie przebiegała pomyślnie dla Francji.
W kwestiach polityki wewnętrznej Ludwika XIV, władca dążył do równowagi między najważniejszymi siłami społecznymi ówczesnej Francji. W tym celu wspierano na szeroką skalę handel, przemysł oraz rolnictwo. W skutek więc działań władcy (rękami Colberta), nastąpił wzrost ekonomicznej roli mieszczaństwa.
Ponadto Ludwik zasłynął również jako wielki mecenas sztuki oraz nauki. Pod jego patronatem powołał drugą po Anglii akademię nauk. Dodatkowo dwór w Wersalu od czasów Ludwika XIV stał się symbolem królów francuskich. Paryż był uważany za centrum sztuki oraz kultury, dzięki mecenatowi monarchy.
Zaczęła obowiązywać etykieta dworska, która następnie była przejmowana przez inne dwory europejskie. Język francuski stał się językiem międzynarodowym – przede wszystkim jednak językiem arystokracji całej nowożytnej Europy.
Natomiast w kwestii polityki zagranicznej, to od roku 1684 działania Ludwika doprowadziły do sprzymierzenia się praktycznie całej Europy przeciwko Francji. Pomimo, iż w roku 1702 armia królewska liczyła prawie 380 tysięcy żołnierzy, strona francuska ponosiła porażki w wojnie o sukcesje hiszpańską. Koniec tej wojny oznaczał kres hegemonii francuskiej w Europie.
Okres 72 lat panowania Ludwika XIV w końcowym rezultacie przyniósł przede wszystkim uformowanie się zmodernizowanego państwa o scentralizowanej, absolutystycznej władzy królewskiej. Francja dzięki jego działaniom, nawet pomimo klęsk pod koniec panowania monarchy, na wiele lat pozostanie jedną z ważniejszych sił w nowożytnej Europie.