Po śmierci Ludwika Jagiellończyka wybuchł konflikt między nową habsburską władzą a przeciwnym mu stronnictwem narodowym. Z całej sytuacji skorzystała Turcja zajmując znaczną część Węgier. W efekcie Imperium Osmańskie sięgnęło południowych granic Rzeczpospolitej. Na skutek działań kolejnych władców polskich – Zygmunta I Starego, Zygmunta II Augusta oraz Stefana Batorego, granica polsko – turecka pozostawała spokojna aż do początku XVII wieku.
Dopiero penetracja polska na obszarze Mołdawii, a w szczególności pomoc udzielona Austrii przeciwko Turkom w pierwszej fazie wojny trzydziestoletniej przez Zygmunta III Wazę, spowodowały w roku 1620 wypowiedzenie wojny Rzeczpospolitej przez Turcje.
Ostatecznie wojna z lat 1620 – 1621 została zakończona 9 października – pokój chocimski. Od tego momentu stosunki polsko – tureckie układały się przez kolejne pół wieku pokojowo. Sytuacja uległa zmianie w momencie przejęcia władzy w Turcji przez wielkich wezyrów z rodu Koprulu. Uważali oni bowiem prowadzenie wojny za lekarstwo na wszystkie problemy ówczesnej Turcji.
Wezyrowie w toku działań wojennych chcieli również podnieść rangę strony tureckiej w Europie. Dążyli przy tym do poszerzenia terytorium o południowo – wschodnie ziemie Rzeczypospolitej. W roku 1672 główne siły tureckie ruszyły na Polskę. Turkom udało się wówczas zająć twierdze Kamieniec Podolski, Podole, Kijowszczyzne oraz Bracławszczyznę.
W tych okolicznościach zdecydowano się na zawarcie rozejmu – Pokój w Buczaczu z 18 października w roku 1672, nazywanego też haniebnym pokojem w Buczaczu. Na jego mocy Turcja uzyskała Podole z Kamieńcem Podolskim, część Kijowszczyzny, Bracławszczyzny. Natomiast Rzeczpospolita została zobowiązana do płacenia corocznego haraczu w wysokości 22 tysięcy dukatów na rzecz Wysokiej Porty.
W praktyce Rzeczpospolita stała się na krótki okres czasu państwem zależnym od imperium Osamńskiego. Jednak traktat nie został ratyfikowany przez sejm, który uchwalił również wysokie podatki na wojnę. Wszystkie utracone ziemie Rzeczpospolita odzyskała dopiero w roku 1699 – Pokój w Karołowicach.