W XI w. na skutek najazdu wikingów na Anglie, udało im się opanować praktycznie cały kraj, a następnie stworzyć własne królestwo pod wodzą – Kanuta Wielkiego. Ówczesny król angielski Edward Wyznawca musiał uchodzić z kraju.
Znalazł wówczas schronienie na dworze książąt normandzkich. Podczas swojego pobytu władca Anglii prawdopodobnie poczynił pewne obietnice dotyczące spadku w razie jego bezpotomnej śmierci. Już po powrocie do ojczyzny Edward zmarł, na początku roku 1066, wówczas jednak możni z jego kraju zignorowali wolę zmarłego króla i obsadzili na tronie Harolda II.
Początki jego panowania nie układały się pomyślnie ze względu na dwóch pozostałych pretendentów do korony angielskiej. Pierwszym z nich był Wilhelm – książę normandzki, który zgłosił pretensje do tronu, powołując się na rzekomą obietnice zmarłego króla Edwarda Wyznawcy. Drugim pretendentem z roszczeniami do tronu angielskiego był władca Norwegii – Harald Hardraade. On jako pierwszy ze swoimi siłami wylądował na wyspie i to przeciwko niemu nowy władca angielski skierował swoje główne siły.
Wilhelm w tym czasie uzyskał poparcie papiestwa, będącego wówczas w konflikcie z Haroldem II. Dzięki takiemu obrotowi sytuacji, książę Normandii pozyskał ochotników z całej Francji. Wylądował na wyspie we wrześniu 1066 r. bez większych przeszkód - wojska króla Anglii odpierały najazd Norwegów na północy kraju. Otrzymawszy informacje o kolejnej inwazji, Harold pospieszył na spotkanie wojskom Wilhelma.
Decydującym starciem była bitwa pod Hastings – 14.10.1066 r.. Początkowo potyczka nie układała się po myśli Wilhelma, który odnosił głównie straty. Jednak zmienił on w końcu taktykę obawiając się ostatecznej porażki, upozorował ucieczkę swojego lewego skrzydła. Dzięki temu siły angielskie przerwały szyk, co doprowadziło do rzezi wojsk Harolda. Ostatecznego dzieła dokonali łucznicy normandzcy, zasypując gradem strzał nieprzyjaciela – zginął wówczas sam Harold II.
Większość sił angielskich została zniszczona, a Wilhelm rozpoczął pacyfikację kraju. Pomimo buntu możnych wobec jego władzy w latach 1067 – 1071, udało mu się wytępić opozycje. Wszelkie dobra uzyskane podczas tego procesu oddawał w ręce wiernym sobie wojownikom. W całym państwie wprowadził zasadę podporządkowania wszystkich feudałów władzy królewskiej. Wilhelm I Zdobywca stał się założycielem i pierwszym przedstawicielem dynastii normańskiej władającej Anglią przez kolejne trzysta lat.