Mao Tse-Tung - biografia, ideologia

Mao Tse-Tung był jednym z najkrwawszych i najbardziej zbrodniczych dyktatorów w dziejach ludzkości, w ciągu swojego trzydziestoletniego panownaia przyczyniając się do śmierci milionów Chińczyków.  Co ciekawe, postać ta jest daleko mniej znana od ówczesnych mu Hitlera i Stalina, można to jednak tłumaczyć europocentryzmem historiografii i ciągle jeszcze utrudnionym dostępem do wielu informacji na temat Mao. Przyszły przywódca komunistów urodził się 26.12.1893 roku w Shaoshan w Chinach, w bogatej chłopskiej rodzinie. W młodości imał się kilku karier, był m.in. żołnierzem, kupcem i lichwiarzem. Uczestniczył w rewolucji chińskiej w roku 1911, która doprowadziła do upadku monarchii i wciągnęła Chiny w okres destabilizacji i wojen domowych.

Od 1921 roku, po przeprowadzce do Pekinu, był coraz bardziej zaangażowany w życie ruchów komunistycznych. Od połowy lat 20. faktyczny przywódca większości chińskich komunistów, od 1927 roku prowadził mniej lub bardziej legalną walkę z rządem. W roku 1934 próba zdelegalizowania ruchu komunistycznego doprowadziła do wybuchu kolejnej otwartej wojny domowej ze zwolennikami Czang-Kaj Szeka. Gdy w roku 1937 Chiny zostały zaatakowane przez Japończyków, konflikt stał się trójstronny.

Ostatecznie po zakończeniu II wojny światowej i załamaniu się obecności japońskiej na kontynencie Mao i komuniści byli w stanie pokonać republikanów. Od 1949 roku i utworzenia Chińskiej Republiki Ludowej Mao stał na czele państwa, zajmując mniej lub oficjalnie pozycję naczelnego wodza aż do śmierci.

Pomiędzy 1950 a 1960 rokiem Mao starał się modelować Chiny wedle własnego wzorcu komunizmu, wprowadzając szereg planów, które na dłuższą metę okazywały się jednak przynosić wyłącznie straty. „Wielki Skok”, mający przybliżyć Chiny do reszty świata, walka ze szkodnikami czy eliminacja wrogów klasowych doprowadziły jedynie do upadku wsi chińskiej i dlugoletniej klęski głodu, kosztującej życie miliony Chińczyków. Mao zdawał sobie sprawę ze swojej słabnącej, po tej kompromitacji pozycji. W celu umocnienia władzy stanął na czele zrywu znanego jako „Rewolucja Kulturalna” - zastąpienie i cześciowe zniszczenie starej kultury chińskiej przez nową, komunistyczną. Po tym wszystkim Mao do końca życia cieszył się już bezdyskusyjną władza i posłuszeństwem. W połowie lat 60. w wyniku narastającego kryzysu stosunków w ZSRR otworzył Chiny na Zachód i znacznie ocieplił stosunki z USA, wprowadzając zasadę „polityki (piłeczki) pingpongowej”, zmieniając sojusze w zależności od potrzeb. Zmarł z przyczyn naturalnych 9.09.1976 r.