W roku 1922 brytyjski egiptolog, Howard Carter, odkrył grób Faraona Tutanchamona – króla Egiptu, który zasiadł na tronie w wieku zaledwie dziewięciu lat. Pochodził z XVIII dynastii, był synem Echnatona oraz jego siostry. Ze względu na bardzo młody wiek nie sprawował władzy samodzielnie, większość obowiązków spoczywała na Najwyższym kapłanie Eje. Żoną Faraona była Anechesenpaaton, jego przyrodnia siostra. Tutanchamon zmarł w roku 1349 p.n.e., w wieku osiemnastu lat.
Carter odnalazł grób w Dolinie Królów w Tebach (dolina położona na terenie Teb Zachodnich, będąca miejscem spoczynku królów Egiptu w okresie od XVIII do XX dynastii), w praktycznie nienaruszonym stanie. W grobowcu odnaleziono trumnę wykonaną ze złota, w kształcie zmarłego Tutenchamona, ważącą 120 kilogramów, w której spoczywała mumia Faraona, w sarkofagu ze złotej blachy. Twarz Tutanchamona była również ze złota, a w skrzyżowanych na piersi dłoniach trzymał on symbole władzy egipskiej, bicz oraz zakrzywione berło. Niesłychanym bogactwem odznaczała się również skrzynia, na której przedstawiono władcę w czasie bitwy oraz na polowaniu. W grobowej komorze odkryto cztery kaplice, w których umieszczony był kwarcytowy sarkofag, zawierający trzy antropoidalne trumny. „Do komory grobowej przylegał skarbiec, gdzie zgromadzono przedmioty potrzebne Tutenchamonowi w życiu pozagrobowym. Były to łodzie, pozłacane posągi i kanopy, czyli urny grobowe, służące do przechowywania zabalsamowanych organów wewnętrznych starożytnego władcy. Wokół kanop stały na straży cztery piękne posągi bogiń. Tuż przy wejściu do skarbca umieszczony był posąg Anubisa (boga śmierci), przedstawianego w formie czarnego szakala” (fragment opisu Cartera). W grobowcu odkryto również wiele przedmiotów użytku codziennego, kosztowności, broń oraz liczne dzieła sztuki. Jest prawdopodobne, że część skarbów zgromadzonych w grobowcu, pochodziła z miejsca pochówku jego poprzednika. Złota maska oraz sarkofag, noszą częściowe znaki przeróbek.
Pierwszymi osobami, które przeprowadziły badania mumii Tutenchamona były Howard Carter i profesor anatomii Douglas Derry. Powstały też pierwsze teorie na temat śmierci Faraona – po znalezieniu przez badaczy strupa, niedaleko lewego ucha mumii, to zasugerowało im, że przyczyną śmierci mogło był ukąszenie owada. Przy kolejnych badaniach wysnuwano kolejne teorie, aż do przeprowadzonych badań genetycznych, które jednoznacznie stwierdzają, że przez pochodzenie z kazirodczego związku Tutanchamon miał bardzo słaby genotyp. Jak wykazały badania genetyczne, młody Faraon był zarażony zarodźcem sierpowym, co jest śmiertelną odmianą malarii roznoszoną przez insekty. Ustalono również, że chorował na zapalenie kości, miał zdeformowane kości śródstopia, co jest efektem choroby Freiberga-Köhlera, musiał używać laski do chodzenia. Tę diagnozę potwierdzają wykopaliska. W grobowcu Tutanchamona znajdowała się laska ułatwiająca chodzenie i cały zestaw leków.