Bitwa pod Tannenbergiem - przyczyny, przebieg, skutki - Historia

Rozpoczynając kampanię wojenną przeciwko Francji w roku 1914, niemieccy sztabowcy zakładali, że mają około 6 tygodni czasu na pokonanie swojego zachodniego sąsiada. Tyle bowiem czasu miała zająć mobilizacja ogromnej, ale mało ruchliwej armii rosyjskiej. Wszystkie plany wojenne Niemiec opierały się więc na rozstrzygnięciu wojny na zachodzie zanim jeszcze wojna z Rosją rozpocznie się na dobre. Do tego czasu na wschodzie pozostawiono jedynie niewielkie siły. Okazało się jednak, że wypadki potoczyły się inaczej.

Tuż po wybuchu wojny na terytorium niemieckich Prus Wschodnich niespodziewanie wkroczyły dwie armie rosyjskie, 1. i 2., dowodzone przez generałów Samsonowa i Remmerkampfa. Słabe siły niemieckie nie były w stanie ich zatrzymać. Niemieckie dowództwo wpadło w panikę, istniała groźba utraty całych Prus Wschodnich. Aby ratować sytuację, komendę nad oddziałami niemieckimi w Prusach wschodnich oddano dwójce generałów – Paulowi von Hinderburgowi i Erichowi Ludendorffowi.

Do głównego starcia pomiędzy siłami rosyjskimi i niemieckimi doszło na dużym obszarze niedaleko Stębarka, pomiędzy 17.08 - 2.09.1914 roku. W ciężkim boju niemieccy generałowie odnieśli ogromne zwycięstwo, praktycznie niszcząc armię Samsonowa. Sam generał rosyjski popełnił samobójstwo, a jego siły zostały rozbite. Wynikało to głównie z błędów w dowodzeniu rosyjskim, takim jak np. bezczynność Remmerkampfa w czasie całej bitwy. Wkrótce zresztą Niemcom udało się pobić również jego armię, a na przełomie roku 1914 i 1915 wyprzeć Rosjan z Prus Wschodnich.

Zwycięstwo niemieckie, mimo zadania Rosjanom ogromnych strat, nie było pod względem militarnym decydujące, jako że Rosjanie stracili jedynie część ze swoich ogromnych sił. Jednakże bitwa ta stała się wodą na młyn dla niemieckiej propagandy, która umiejętnie stworzyła jej legendę, kreując niemieckich generałów na bohaterów narodowych. Z podobnych powodów bitwę nazwano „drugą bitwą pod Tannenbergiem” (niemiecka nazwa bitwy pod Grunwaldem w 1410 roku), nazywając ją rewanżem za słowiańskie zwycięstwo. Z drugiej strony rosyjska klęska spowodowała spadek morale armii rosyjskiej i duże niezadowolenie w kołach rządzących, studząc ambitne plany rosyjskie.