Na lata 661 – 750 przypada panowanie muzułmańskiej dynastii Omajjadów, których stolica znajdowała się w Damaszku. W efekcie walk wewnętrznych między poszczególnymi ugrupowaniami, doszło do rozbicia oraz podziału na osobne kalifaty – kordobańskiego Ommajadów w Hiszpanii i Fatymidów. Do roku 650 trwała pierwsza faza podbojów muzułmańskich. Wojska Arabów podporządkowały sobie wówczas kolejno – Irak, Syrię, Palestynę oraz Egipt.
W okresie panowania Omajjadów, Arabowie kontynuowali podboje – druga faza ekspansji terytorialnej. W roku 711 ich podboje sięgnęły na zachód Hiszpanii. Ekspansji na północ w kierunku Europy kres położyła klęska sił muzułmańskich w bitwie z Frankami pod Poitiers w roku 732.
Bitwa pod Poitiers – Przebieg i skutki
Bitwa ta miała miejsce 25 października w roku 732 niedaleko Tours w środkowej Francji. Była próbą powstrzymania ekspansji muzułmańskiej prowadzonej przez Ommajadów. Siłami Franków dowodził wówczas majordom – Karol Młot. Jego siły liczyły wówczas około 30 tysięcy osób, natomiast siły kalifatu mogły sięgać nawet do 80 tysięcy ludzi. Tą ostatnią siłą dowodził Abd ar – Rahman.
Do bitwy przystąpiono ze względu na zmieniające się warunki klimatyczne – nadchodziła zima. Frankowie byli przygotowani na ochłodzenie, czego nie można było powiedzieć o siłach arabskich. W efekcie wydano rozkaz ataku na siły frankijskie.
Abd ar – Rahman liczył na szybkie rozerwanie szyków Franków, za sprawą swoje ciężkozbrojnej konnicy. Jednak kolejne szarże nie przynosiły żadnych zadawalających efektów. W tej sytuacji arabowie próbowali nawet przebić się do samego Karola Młota i go zabić, jednak i te działania nie przyniosły rezultatów.
Dowódca Franków wysłał do obozu nieprzyjaciela zwiadowców, którzy mieli za cel uwolnienie pojmanych, przez co mieli wywołać zamieszanie na tyłach wroga. Cel został w pełni osiągnięty – armia arabska pogrążała się w coraz to większym chaosie. Abd ar – Rahman próbował jeszcze zapanować nad sytuacją, jednak został okrążony i zabity przez Franków.
Po śmierci wodza bitwa została przesądzona zdecydowanie na stronę frankijską. Muzułmanie wycofali się, tracąc w toku całego starcia około 10 tysięcy żołnierzy. Z drugiej strony Frankowie mieli stracić zaledwie około 1,5 tysiąca osób.
Bitwa pod Poitiers funkcjonowała jako moment zatrzymania podbojów Arabskich w Europie. Jednak nie tylko dynastia Ommajadów nie upadła, to w kolejnych latach dalej prowadziła ekspansje na obszarach europejskich. Dla Karola Młota natomiast oznaczała wzrost znaczenia w państwie. Jego pozycja jako majordoma była w praktyce wyższa, niż członków rządzącej wówczas dynastii Merowingów.