Belizariusz – Pochodzenie
Belizariusz urodził w roku 505 w miejscowości Germane (dzisiejsza Bułgaria). Jego ojciec był prawdopodobnie właścicielem ziemskim. Jego małżonką była faworyta cesarzowej Teodory – Antonina, miał jedno dziecko – córkę, która została zaręczona z wnukiem Cesarzowej. Swoją karierę militarną rozpoczął jako oficer gwardii cesarskiej, ostatecznie został głównodowodzącym armii wschodu w czasach rządów Justyniana Wielkiego (527 – 565 r.).
Belizariusz – Dokonania
Cesarz Justynian Wielki jako główny cel swoich rządów postawił sobie przywrócenie dawnej świetności Cesarstwa Rzymskiego. Jego pierwszym krokiem miało być przywrócenie dawnych granic Imperium Rzymskiego. Jednak zanim plan cesarza mógł zostać wprowadzony w życie musiał się uporać z zabezpieczeniem obecnych granic, zagrożonych przez Persów, a następnie ustabilizować sytuacje wewnętrzną.
Belizariusz zostaje wysłany przez Cesarza jako głównodowodzący armią do Azji Mniejszej przeciwko Persom. W roku 530 dochodzi do zwycięskiej dla strony cesarstwa wschodniorzysmkiego bitwy pod Mezopotamskim miastem Darą.
Jednak już rok później siły Belizariusza zostają rozgromione w bitwie pod Surą (dzisiejszy Irak), po której głównodowodzący zostaje odwołany ze swojego stanowiska, po czym powraca do Konstantynopola.
W stolicy, w roku 532, dochodzi do powstania ludności tzw. powstania Nika. Rebelia wybuchła na skutek braku zgody cesarza Justyniana na zmniejszenie podatków oraz prośby o ukrócenie nadużyć jakich dopuszczali się urzędnicy. Ostatecznie do stłumienia powstania zostaje oddelegowany Belizariusz, który zakończył je masakrą około trzydziestu tysięcy powstańców. Tym samym zaskarbił sobie na nową przychylność Cesarza.
Po stłumieniu powstania w stolicy Belizariusz zostaje wysłany wraz z korpusem wojska na kontynent Afrykański. Ówcześnie na terenie północnej Afryki istnieje państwo plemienia germańskiego Wandalów. Po wylądowaniu floty, Belizariusz wykorzystując element zaskoczenia, rozbija armię Wandalów już w pierwszej bitwie. W latach 533 – 534 podbija i podporządkowuje całe państwo Afrykańskie Wandalów. Po tym podboju odbył triumf w stolicy – Konstantynopolu.
Następnie w roku 535 zostaje wysłany przeciwko Ostrogotom do Italii. W tym celu wylądował na Sycylii, po czym przeprawił się na półwysep Apeniński. Po zwycięskiej bitwie nad Ostrogotami, zdobył Neapol. Król Ostrogotów Witigis został zmuszony do odwrotu do Rawenny, oddając tym samym Rzym Belizariuszowi bez walki. W roku 540 przywódca Gotów skapitulował, a oni od tej pory pozostali w charakterze sprzymierzeńców na północ pod Padu.
Ustabilizowana sytuacja nie trwała jednak długo. Justynian zmuszony do odwołania Belizariusza z Italii, ze względu na zagrożenie perskie, otworzył drogę Gotom do ponowienia walki z Cesarstwem. Wybrali na swojego nowego władcę Totyla, któremu udało się wyprzeć siły rzymskie z Italii. Ze względu na małe siły jakie posiadał w zaistniałej sytuacji, Belizariusz zrezygnował z dowództwa nad armią. Na jego miejsce, już z większymi siłami, został wysłany eunuch dworski – Narses.
Według jednej z legend Belizariusz miał pod koniec życia popaść ponownie w niełaskę cesarza Justyniana, po czym zostać oślepiony oraz zmuszony do żebrania na ulicach. W rzeczywistości Belizariusz bronił jeszcze stolicy w latach 559 – 560 przed koczowniczym plemieniem Kutrigurów. Ostatnie lata życia spędził w dostatku, zmarł w roku 565 w Konstantynopolu.