100 dni Napoleona - definicja, przebieg, trasa

Słynne „100 dni Napoleona” to czas od 1 marca do 22 czerwca 1815 roku, kiedy to Napoleon po raz ostatni sięgnął po władzę, już po swoim pierwszym upadku i restauracji Burbonów na tronie francuskim. Był to ostatni etap wojen napoleońskich i faktyczny koniec epoki napoleońskiej.

W  latach 1813 – 1814  Napoleon poniósł serię klęsk w walce z  połączonymi siłami koalicji antyfrancuskiej, co doprowadziło do wkroczenia jego przeciwników na terytorium Francji. W kwietniu 1814 roku francuski Senat ogłosił detronizację Napoleona i skłonił go do abdykacji 6 kwietnia 1814 roku, zachowując tytuł cesarski oraz otrzymując w posiadanie wyspę Elbę.

Pod wpływem poczynań Ludwika XVIII (1755-1824) na kongresie wiedeńskim (1814-1815) ludność francuska skłoniła się znów w stronę Napoleona. W związku z tym, wiedząc o napiętej sytuacji dzięki swoim informatorom, 26 lutego 1815 roku opuścił on Elbę, by 1 marca pojawić się w zatoce Juan, z której rozpoczął marsz do Paryża, do którego dotarł po 20 dniach. W niecały miesiąc udało mu się też opracować liberalną konstytucję.

Zaniepokojone mocarstwa europejskie zawiązały ostatnią już, VII koalicję antyfrancuską. Aby utrzymać swoją władzę, Napoleon musiał działać szybko, dlatego postanowił przejąć inicjatywę i zaatakować wroga. W tym celu wyruszył wraz z większością swoich sił do Belgii, gdzie przeprowadził szybką kampanię przeciwko siłom brytyjsko – pruskim. Do decydującej bitwy doszło pod Waterloo 18 czerwca 1815 roku, która ostatecznie przesądziła o losie Napoleona. Wojska francuskie poniosły tam straszliwą klęskę i praktycznie przestały istnieć, niwecząc nadzieje cesarza na restaurację jego rządów.

Równo po 100 dniach od wyruszenia na stolicę (22 czerwca 1815 roku) Napoleon abdykował po raz kolejny, a 31 lipca 1815 roku został deportowany na Wyspę św. Heleny, gdzie zmarł w roku 1821.