Celem przeprowadzonego w roku 1927 przez Clintona Davissona i Lestera Germera doświadczenia było wykazanie falowych właściwości cząstek i potwierdzenie tym samym hipotezy de Broglie`a.
Doświadczenie polegało na przepuszczeniu wiązki szybkich elektronów przez kryształ glinu i rejestrowaniu ich przestrzennego rozkładu po odbiciu od tego kryształu.
Teoretycznie obliczona długość fali materii, stowarzyszonej z elektronami przyspieszonymi napięciem 100V wynosi 1,2•10-10m. Zatem gdyby elektrony te padły na przeszkodę o porównywalnej wielkości, to powinny one ulec zjawisku dyfrakcji, co potwierdziłoby falowe własności tych cząstek. Odległości pomiędzy sąsiednimi atomami w krysztale są rzędu wielkości atomu, czyli ok. 10-10m – zatem są porównywalnej wielkości z długością fali materii.
Rys. Schemat aparatury zastosowanej w doświadczeniu do padania dyfrakcji elektronów.
Wynik doświadczenia Davissona-Germera potwierdził falowe własności elektronów, gdyż otrzymany rozkład kątowy odbitych cząstek odpowiadał właściwościom obrazu dyfrakcyjnego uzyskiwanego podczas oświetlania tego samego kryształu falą elektromagnetyczną o podobnej długości (promieniowanie rentgenowskie).
Po roku 1927 przeprowadzono jeszcze wiele szczegółowych badań dla różnych cząstek elementarnych oraz atomów. Nie znaleziono jednak żadnych odstępstw od hipotezy Louisa de Broglie`a.
Falowe właściwości elektronów znalazły zastosowanie w konstrukcji mikroskopów elektronowych. Zdolność rozdzielcza tych przyrządów jest o wiele lepsza od zdolności rozdzielczej mikroskopów. Jest tak dlatego, że długości fal materii są znacznie mniejsze od długości fal światła widzialnego, zatem zjawisko dyfrakcji w przypadku fal de Broglie`a zachodzi na o wiele mniejszych obiektach.