Kwestie członkostwa w Organizacji Narodów Zjednoczonych reguluje Karta NZ. Wyróżnia ona różne grupy członków – pierwszą stanowią kraje, które w 1945 r. uczestniczyły w konferencji w San Francisco i podpisały oraz ratyfikowały Kartę NZ, do drugiej grupy należą natomiast kraje, które w 1942 r. podpisały Deklarację Narodów Zjednoczonych, a następnie ratyfikowały Kartę NZ (tę drugą grupę wydzielono ze względu na Polskę i umożliwienie jej członkostwa pierwotnego).
Przyjęcie nowego członka ONZ następuje drogą uchwały Zgromadzenia Ogólnego (na zlecenie Rady Bezpieczeństwa). Do ONZ może zostać przyjęty każdy kraj, który „miłuje pokój” i zdecyduje się przyjąć i wykonywać zobowiązania zawarte w Karcie.
Obecnie do ONZ należą prawie wszystkie państwa poza Watykanem (łącznie 193 członków).
Warto zaznaczyć, że w Karcie nie ma żadnej wzmianki o sposobie wystąpienia z ONZ. Jest to między innymi związane z tym, by uniknąć nacisków politycznych związanych z ew. wystąpieniem danego kraju. Brak uwzględnienia w Karcie formuły wystąpienia z ONZ nie oznacza jednak braku faktycznej możliwości wystąpienia – takie sytuacje miały miejsce w przeszłości (np. w 1965 r. z ONZ wystąpiła czasowo Indonezja).
Zawieszenie członka ONZ zgodnie z zapisami Karty następuje w przypadku zastosowania przeciwko niemu przez Radę Bezpieczeństwa środków przymusu lub środków zapobiegawczych. Wykluczenie członka ONZ następuje w sytuacji gdy członek ten „uporczywie łamie zasady Karty” (art. 6 Karty). Zarówno zawieszenie, jak i wykluczenie członka następuje w drodze uchwały Zgromadzenia Ogólnego ONZ na wniosek Rady Bezpieczeństwa.