Tajemnice chwalebne są czwartą z czterech części różańca świętego. W skład części chwalebnych wchodzą wydarzenia od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa aż do ukoronowania Maryi. Poniżej znajdziesz więcej informacji.
Tajemnice chwalebne - jak brzmią?
1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa
2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa
3. Zesłanie Ducha Świętego
4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
5. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny
Tajemnice chwalebne - analiza
I. Zmartwychwstanie Pana Jezusa - opis
Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia, przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odwalił kamień i usiadł na nim. Postać jego była jak błyskawica, a szaty jego białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i podrętwieli jak umarli. Anioł zaś przemówił do niewiast: «Wy się nie bójcie! Bo wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak powiedział. Chodźcie, zobaczycie miejsce, gdzie leżał». (Mt 28, 1-7)
Pusty grób Chrystusa, odkryty przez niewiasty, był ostatecznym potwierdzeniem Jego posłannictwa. Wiara w zmartwychwstanie Jezusa stanowi bowiem centrum całej wiary chrześcijańskiej.
Zmartwychwstanie Jezusa jest źródłem przyszłego zmartwychwstania całej ludzkości, do którego ma dojść w dniu paruzji, czyli w dniu powtórnego przyjścia Chrystusa na ziemię. Wskrzeszenie umarłych stanowi dogmat religii chrześcijańskiej, którego treść pojawia się zarówno w tekście Symbolu Apostolskiego, jak i wyznania wiary nicejsko-konstantynopolitańskiego. Dogmat ten opiera się na wierze, że człowiek został stworzony do życia, tj. przeznaczeniem ludzi jest życie wieczne. Śmierć stanowi wyłącznie etap przejściowy w drodze do komunii z Bogiem. Stąd tajemnicę Zmartwychwstania należy zatem rozważać przede wszystkim jako tajemnicę nowego życia.
II. Wniebowstąpienie Pana Jezusa - opis
Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. 11 I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba». (Dz 1, 9-11)
Jezus przez akt Wniebowstąpienia ukazał ludzkości cel ziemskiej pielgrzymki człowieka – tym celem jest niebo; niebo rozumiane jako Królestwo Boże. Tajemnicę Wniebowstąpienia należy zatem rozważać przede wszystkim jako tajemnicę powołania, zaproszenia, które Chrystus adresuje do człowieka, a nie jako tajemnicę rozstania.
Owo zaproszenie Chrystus kieruje do każdego człowieka, gdyż w niebie „jest mieszkań wiele” (por. J 14, 2). Wniebowstąpienie Jezusa niesie nadzieję wiernym, że również i oni dostąpią podobnej chwały jak Syn, i będą przebywać z Bogiem.
III. Zesłanie Ducha Świętego - opis
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch Święty pozwalał mówić. (Dz 2, 1-4)
Zesłanie Ducha Świętego to wydarzenie, które zostało zapowiedziane przez Jezusa Chrystusa. Nastąpiło dziewięć dni po Jego Wniebowstąpieniu i pięćdziesiątego dnia po Jego Zmartwychwstaniu. Było zdarzeniem kluczowym dla posłannictwa Kościoła, gdyż od tego momentu Apostołowie zaczynają działać jawnie. Stąd o dniu Zesłania mówi się także jako o dniu początku Kościoła; jego narodzin.
Zesłanie Ducha Świętego stanowi dopełnienie dzieła Chrystusa. W dniu Pięćdziesiątnicy Duch objawia się jako Trzecia Osoba Boska – dochodzi do pełnego objawienia Trójcy Świętej. Od tego momentu Duch nieustannie działa w Kościele, prowadzi Go i uświęca. Stąd Kościół mówi o Jego przyjściu, „które ciągle trwa”.
IV. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny - opis
Dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny został ogłoszony 1 listopada 1950 r. przez papieża Piusa XII. W dokumencie papieskim Munificentissimus Deus zostały wówczas zapisane następujące słowa: Ogłaszamy, orzekamy i określamy jako prawdę objawioną przez Boga. że Niepokalana Bogarodzica. zawsze Dziewica Maryja po zakończeniu ziemskiego życia została wzięta z duszą i ciałem do chwały niebieskiej.
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny było przez Piusa XII tłumaczone i uzasadniane nieskażoną przez grzech naturą Matki Bożej. Dzięki temu nie musiała ona czekać, tak jak inni ludzie, na odkupienie ciała w dniu paruzji. Doskonała czystość, wierność oraz pokora Maryi powinny być wzorem do naśladowania dla każdego chrześcijanina.
V. Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny - opis
Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. (Ap 12, 1)
Kościół w swoim nauczaniu wielokrotnie podkreśla, że Maryja została uwielbiona przez Boga Ojca. Owo uwielbienie wynikało z jej pokornej służby Panu; przyjęciu wyznaczonego posłannictwa, które polegało nie tylko na narodzeniu Jezusa, ale także na towarzyszeniu Mu aż po grób. Maryja, przyjmując rolę matki Syna Bożego, podjęła najdoskonalszą współpracę człowieka z Bogiem. Przykład Matki Bożej uczy człowieka, że królować to znaczy służyć Panu całkowicie i okazywać Mu posłuszeństwo.