Sakrament namaszczenia chorych niesie za sobą szczególną łaskę; jest szczególnym darem Ducha Świętego. Owa łaska umacnia chorego, dodaje odwagi do walki o swoje zdrowie, równocześnie wprowadzając pokój w jego życie. Człowiek namaszczony jest w stanie przeciwstawić się pokusom złego ducha: pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią.
Chory poprzez przyjęcie tego sakramentu odnawia także swoją ufność i wiarę w Boga. Osoba przyjmująca namaszczenie uzyskuje również odpuszczenie grzechów, w tym grzechów śmiertelnych, jeśli wcześniej nie mogła przyjąć sakramentu pokuty.
Bóg wspiera chorego, prowadzi do uzdrowienia jego duszy oraz do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest Jego wola. Sakrament ten nie jest bowiem sakramentem gwarantującym wyjście z choroby czy polepszenie stanu fizycznego.
Przez łaskę sakramentu namaszczenia chory otrzymuje także dar zjednoczenia z odkupieńczą męką Chrystusa. Tym samym przez swoje cierpienie uczestniczy on w zbawczym dziele Jezusa. Co więcej, chory poprzez łaskę, którą otrzymał, przyczynia się również do uświęcenia całego Kościoła (łaska eklezjalna).
Sakrament namaszczenia chorych nazywany jest także sacramentum exeuntium, czyli „sakramentem odchodzących”, gdyż jego przyjęcie przygotowuje chrześcijan na przejście do życia wiecznego. Stąd też Katechizm Kościoła Katolickiego w art. 1525 wymienia go wśród sakramentów „które przygotowują do Ojczyzny”.