Sakrament namaszczenia chorych jest celebracją liturgiczną i wspólnotową. Może być udzielany wyłącznie przez kapłanów – biskupów i prezbiterów. Miejsce sprawowania sakramentu nie jest ściśle określone; jest zależne od tego, gdzie chory się znajduje – może to być np. szpital, dom czy kościół. Namaszczenie może być udzielane zarówno jednej osobie, jak i całej grupie.
Celebracja sakramentu rozpoczyna się liturgią słowa, która jest z kolei poprzedzona aktem pokuty. Obrzęd polega na nałożeniu w milczeniu przez kapłanów rąk na chorego i modlitwie nad nim, w której proszą o udzielenie specjalnej łaski osobie przyjmującej sakrament. Następnie dochodzi do namaszczenia chorego świętym olejem, wcześniej poświęconym (najlepiej przez biskupa). W obrządku Kościoła rzymskokatolickiego namaszcza się czoło i ręce chorego, a w obrządkach wschodnich inne części ciała.
Konstytucja apostolska Sacram unctionem infirmorum z 1972 r. ustaliła następujące zasady obowiązujące przy obrzędzie udzielania sakramentu namaszczenia chorych:
Sakramentu namaszczenia chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając tylko jeden raz następujące słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie”.
Kościół zachęca również do przyjmowania Eucharystii po obrzędzie namaszczenia, gdyż to właśnie Eucharystia powinna być ostatnim sakramentem w życiu chrześcijanina. Ta komunia święta podawana choremu ma swoją własną nazwę – wiatyk (łac. viaticum – zapasy, zaopatrzenie na drogę) oraz szczególne znaczenie, ponieważ, zgodnie ze słowami samego Jezusa Chrystusa, Eucharystia jest zaczątkiem życia wiecznego:
Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. (J 6, 54).